romantyzm i neoromantyzm Louis Spohr (1784-1859)VIII Koncert skrzypcowy a-moll "In modo d`una scena cantante" ("Koncert w formie sceny wokalnej"), op. 47 (1816)Karol Lipiński (1790-1861)I Koncert skrzypcowy fis-moll, op. 14II Koncert skrzypcowy D-dur "Wojskowy", op. 21 (ok. 1826)Felix Mendelssohn-Bartholdy (1809-1847)Koncert skrzypcowy e-moll, op. 64 (1844)Heinrich Ernst (1814-1865)Koncert skrzypcowy fis-moll "Patetyczny", op. 23 (1851)Henri Vieuxtemps (1820-1881)V Koncert skrzypcowy a-moll "Grétry", op. 37 (1860)Édouard Lalo (1823-1892)Symfonia hiszpańska na skrzypce i orkiestrę, op. 21 (1873) - utwór dedykowany Pablowi SarasatemuKarl Goldmark (1830-1915)I Koncert skrzypcowy a-moll, op. 28 (1877)Johannes Brahms (1833-1897)Koncert skrzypcowy D-dur, op. 77 (1878) - dedykowany skrzypkowi Józefowi JoachimowiCamille Saint-Saëns (1835-1921)Introdukcja i rondo capriccioso a-moll na skrzypce i orkiestrę, Op. 28 (1863) - utwór dedykowany Pablowi SarasatemuIII Koncert skrzypcowy h-moll, op. 61 (1880) - dedykowany Pablowi SarasatemuHavannaise E-Dur na skrzypce i orkiestrę, op. 83 (1887)Henryk Wieniawski (1835-1880)I Koncert skrzypcowy fis-moll, op. 14 (1852-1853) - dedykowany królowi pruskiemuII Koncert skrzypcowy d-moll, op. 22 (1856-1870) - dedykowany Pablowi SarasatemuLegenda g-moll na skrzypce i orkiestrę, op. 17 (1860) - dedykowana żonie Izabeli z domu HamptonFantazja koncertowa na tematy z opery "Faust" Gounoda na skrzypce i orkiestrę, op. 20 - dedykowana królowi duńskiemu, wykonywana również w opracowaniu na skrzypce i fortepianMax Bruch (1838-1920)I Koncert skrzypcowy g-moll, op. 26 (1864-1867)Piotr Czajkowski (1840-1893)Sérénade mélancolique na skrzypce i orkiestrę, op. 26 (1875)Koncert skrzypcowy D-dur, op. 35 (1878) - dedykowany skrzypkowi Adolfowi Brodskiemu (pierwotnie innemu skrzypkowi Leopoldowi Auerowi)Johan Severin Svendsen (1840-1911)Romans na skrzypce i orkiestrę G-dur, op. 26 (1881) - wykonywany również w opracowaniu na skrzypce i fortepianAntonín Dvořák (1841-1904)Romans na skrzypce i orkiestrę f-moll, op. 11 (1873/1877)Koncert skrzypcowy a-moll, op. 53 (1879-1880)Pablo de Sarasate (1844-1908)Melodie cygańskie na skrzypce i orkiestrę, op. 20 (1878) - utwór wykonywany również w opracowaniu na skrzypce i fortepianFantazja na tematy z opery "Carmen" Bizeta na skrzypce i orkiestrę, op. 25 (1883) - wykonywana również w opracowaniu na skrzypce i fortepianErnest Chausson (1855-1899)Poemat na skrzypce i orkiestrę Es-dur, op. 25 (1892 -1896)Edward Elgar (1857-1934)Koncert skrzypcowy h-moll, op. 61 (1910)Aleksandr Głazunow (1865-1938)Koncert skrzypcowy a-moll, op. 82 (1904)Jean Sibelius (1865-1957)Koncert skrzypcowy d-moll, op. 47 (1905)Mieczysław Karłowicz (1876-1909)Koncert skrzypcowy A-dur, op. 8 (1902) Libretto (z włoskiego książeczka) – tekst stanowiący podstawę dzieł sceniczno-muzycznych, takich jak opera, operetka, kantata, musicalczy balet. Zawiera treść partii wokalnych, a także partii deklamowanych, monologów i dialogów. Pełni też funkcję scenariusza. Wiąże się ściśle z muzyką, bez niej traci swój sens i na ogół nie może być osobno wystawiane. Niezależnie od wartości literackiej i scenicznej, libretto powinno być skonstruowane w sposób przejrzysty, podkreślać węzłowe momenty akcji, bez wchodzenia w szczegóły. Forma i charakter libretta zależą od tendencji stylistycznych epoki. Przeważnie jednak nawiązuje ono do rozwoju dramatu w danym okresie, ponieważ i opera i dramat muzyczny wykazują wpływ dramatu mówionego. Szkoły narodowe to kierunek w muzyce w XIX wieku. Budząca się w XIX wieku świadomość narodowa nie pozostała bez wpływu na muzykę. Idee narodowej odrębności wywołały zainteresowanie kompozytorów rodzimym folklorem, sięgano do narodowych mitów, legend, czy wydarzeń historycznych. Najbardziej znaną wówczas szkołą narodową była rosyjska Potężna gromadka. Na jej działalność ogromny wpływ wywarli: Michaił Glinka, uznawany za ojca narodowej opery rosyjskiej iAleksandr Dargomyżski. Najwcześniej jednak kierunek zwany narodowym przejawił się w operze niemieckiej, w twórczości Karola Marii von Webera. Inną ważną postacią reprezentującą ów kierunek był Ryszard Wagner. Odszedł on od tradycyjnej formy opery wykształconej w muzyce włoskiej i francuskiej. Przekształcając ją stworzył odrębną formę muzyczną nazwaną „dramatem muzycznym”. Tematyką dramatu muzycznego były mity, podania i legendy m.in. starogermańskie, na podstawie których stworzył słynną tetralogię pt. „Pierścień Nibelunga’’ (składał się z czterech dramatów muzycznych pt. „Złoto Renu’’, „Walkiria”, „Zygfryd” i „Zmierzch bogów”). W jego twórczości muzyka, słowo, gest, ruch i scenografia tworzą nierozerwalną całość. Reprezentantami innych szkół narodowych byli m.in.: Edward Grieg (Norwegia) César Franck (Francja) Isaac Albeniz (Hiszpania) Bedrzich Smetana (Czechy) Antoni Dvořák (Czechy) Stanisław Moniuszko (Polska) Fryderyk Chopin (Polska) mam nadzieje ze pomoglam
