Pojawił się on! By ubrany w piękny płaszcz z białych gronostajów, co było oznaką wodza -pokrywała ona jego wyniosłą postać i tak dziką, że przypomina on źle oswojonego jaguara. Twarz ma podobną do głowy orła, a w niej świecą zimnym blaskiem oczy prawdziwie indyjskie, spokojne, niby obojętne, a złowrogie. Na głowie jego chwieją się pióra, za pasem ma topór i nóż do skalpowania, a w ręku trzyma długi drąg. Zatrzymawszy się na środku sceny nagle wydaje wojenny okrzyk. Herr gott! -to okrzyk Czarnych Wężów. Nagle wychodzi dyrektor i zbliża się do wodza, mówi do niego, tak jakby chciał go uspokoić. Namowa poskutkowała, ponieważ po chwili Sachem kołysał się na drucie. Zapatrzony w żyrandol naftowy, szedł przed siebie. Twarz stawała się coraz groźniejsza. Byłam bardzo przestraszona. W przerażających oczach Sachema błyszczały światła z żyrandolu. I nagle w ciszy pełnej niepokoju, z ust wodza wyrywa się wojenna pieśń. Gdy dobiegły mnie słowa pieśni nie wiedziałam co począć. Wsłuchawszy się w nią poczułam wielki żal, smutek i strach. wydawało mi się, że Sachem zechce się zemścić, za krzywdę jaka wyrządzili mu niemieccy osadnicy. W słowach tej piśni przyrzekał on że zemści się, gdy zobaczy lejąca się krew. Zaczęliśmy niepokoić się bardzo i zastanawiać się co zrobi. Nie wiedzieliśmy co począć. Gdy sachem podniósł drąg przy naftowym żyrandolu , wszystkich ogarnęła straszliwa myśl, że rozbije on świecznik i zaleje cyrk potokami płonącej nafty. Wszyscy widzowie wydali jeden okrzyk. Ale cóż to? Z areny wołają stój! stój! Wódz zamilkł. Widzowie zaczęli zadawać sobie pytania - nie spalił cyrku? Gdzie się podział? I nagle zza kurtyny, zmęczony, spocony i straszliwy wychodzi... W ręku trzyma blaszaną miskę i wyciąga ja ku widzom, mówiąc: Co łaska dla ostatniego z Czarnych węży! I w tej chwili wszyscy odetchnęli z ulgą. Ucieszyli się bardzo. Zaczęli sypać do miski pieniądze. Byłam w ogromnym szoku.
