Orfeusz grał i śpiewał tak pięknie, że oczarował samego pana umarłych (Hadesa), który pozwolił mu wyprowadzić żonę z Podziemia (a że się Orfeuszowi nie udało, tym się już nikt nie przejmuje). Poeta śpiewał tak pięknie, że nawet nieubłagane Erynie płakały, a Cerber wył wszystkimi trzema paszczami. Jego muzyka była tak doskonała, że otworzyła mu drogę do szczęścia (szansę zaprzepaścił, oglądając się w ostatnim momencie do tyłu, ale to szczegół). Pigmalion stworzył rzeźbę tak piękną, że sam się w niej zakochał. Przedmiot jednak, ze zrozumiałych przyczyn, nie mógł odwzajemnić jego uczuć, więc artysta był nieszczęśliwy. W końcu nad rzeźbiarzem zlitowała się Afrodyta (bogini miłości) i ożywiła jego dzieło. Pigmalion to przykład człowieka, który (dosłownie) kocha to, co tworzy.
