Jestem Arachne, córka Idmona. Mój ojciec jest farbiarzem [farbuje tkaniny] i, delikatnie mówiąc, lubi zaglądać do dzbana. Pewnego razu jego zachowanie sprowadziło na mnie nieszczęście: otóż gdy za dużo wypił, przechwalał się swym przyjaciołom, te tkam piękniej niż sama Atena. To prawda, tkałam ładnie (jak na śmiertelniczkę), ale nikt nie może się przecież równać z boginią. Było więc zrozumiałe, że Pallada wpadła we wściekłość. Wyzwała mnie na pojedynek tkacki, a ja stanęłam do zawodów, wiedząc, że za równo sromotna przegrana jak i cudowna wygrana sprowadzą na mnie nieszczęście. Tkałam najpiękniej, jak umiałam. Uwieczniałam bogów, zwierzęta i ludzi, wszystko przy pomocy najcieńszej nici. Wreszcie, gdy ukończyłyśmy nasze prace i przyszło do sądów, czekało mnie zaskoczenie- wygrałam! Wtedy oczy Pallady zapłonęły wściekłością. Schwyciła moją tkaninę, moją piękną tkaninę i cisnęła nią przez okno. A potem spojrzała na mnie. Ostatnie, co pamiętam z tamtego dnia, to błysk gniewu w jej oczach. Teraz biegam po niciach i bez ustanku tkam. W moje sieci wpadają coraz to nowe ofiary. Nie jestem już Arachne-tkaczką. Jesyem Arachne-Matką Pająków. TO NIE JEST PISANE NA PODSTAWIE MITOLOGII PARANDOWSKIEGO< LECZ NA PODSTAWIE MAŁO ZNANEGO TEKSTU ZIEKIŃSKIEJ
