Kiedy nadszedł wreszcie dzień Pięćdziesiątnicy, znajdowali się wszyscy razem na tym samym miejscu. Nagle dał się słyszeć z nieba szum, jakby uderzenie gwałtownego wiatru, i napełnił cały dom, w którym przebywali. Ukazały się im też języki jakby z ognia, które się rozdzieliły, i na każdym z nich spoczął jeden. I wszyscy zostali napełnieni Duchem Świętym, i zaczęli mówić obcymi językami, tak jak im Duch pozwalał mówić. Przebywali wtedy w Jerozolimie pobożni Żydzi ze wszystkich narodów pod słońcem. Kiedy więc powstał ów szum, zbiegli się tłumnie i zdumieli, bo każdy słyszał, jak przemawiali w jego własnym języku. ,,Czyż ci wszyscy, którzy przemawiają, nie są Galilejczykami’’ - mówili pełni zdumienia i podziwu. ,,Jakżeż więc każdy z nas słyszy swój własny język ojczysty? - Partowie i Medowie, i Elamici, i mieszkańcy Mezopotamii, Judei oraz Kapadocji, Pontu i Azji, Frygii oraz Pamfilii, Egiptu i tych części Libii, które leżą blisko Cyreny, i przybysze z Rzymu, Żydzi oraz prozelici, Kreteńczycy i Arabowie - słyszymy ich głoszących w naszych językach wielkie dzieła Boże’’. Zdumiewali się wszyscy i nie wiedzieli, co myśleć:,,Co ma znaczyć?’’ - mówili jeden do drugiego Powyższy fragment pochodzi z Dziejów Apostolskich Dz 2, 1-12 Wydarzenia opisane w tym fragmencie powtarzają się w życiu każdego wierzącego człowieka podczas udzielania mu chrztu świętego.Tak jak w dniu pięćdziesiątnicy Duch świety zstapił na uczniów ,tak tak zstępuje ze swoja mocą na każdego z nas abyśmy swoją wiarą mogli świadczyć o Chrystusie w naszym codziennym życiu.Dzieki umocnieniu przez Ducha świetego mamy siłę i możliwości do czynienia dobra i szerzenia miłości na wzór Chrystusa oraz mamy odwagę do wyznawania naszej wiary wobec innych ludzi.
