Najważniejsze, żebyśmy umieli śmiać się z samych siebie, ze swoich przywar, żeby nie było to naśmiewanie się z kogoś. Myślę, że niemożliwe jest wprowadzenie jednoznacznego podziału: to jest smieszne, a to nie, z tego sie śmiejny, a o tym nawet nie wspominajmy. Różnimy się przecież pod różnymi względami, więc także poczuciem humoru. Jeżeli w towarzystwie jest osoba, której jakiś kawał może sprawić przykrość, to po co go opowiadać? Naszym celem powinno byc rozbawienie, a nie zranienie czyichś uczuć. Jest tyle dziedzin wartych śmiechu, nie koniecznie musimy poruszać te drażliwe :) Znaleść granicę jest naprawdę trudno. Jeden zdenerwuje się już po pierwszych dwóch zdaniach, innego rozwścieczy sam koniec. Granica dobrego smaku..... Jestem ciekawa jak byście zaregowali na kawał o Papieżu. Moim zdaniem, tu granica zostałaby od razu przekroczona, to zależy od menatlności, pamiętajmy, że każdy reaguje inaczej. Skoro śmieszą nas kawały o kościele, to czy śmieszył by nas kawał o JPII.. nie sądze. Nie możemy się nasmiewać z czyichś wad , poniewaz sami nie jesteśmy doskonali. Nie ma ludzi bez wad , dlatego nie ma ideałów. Często jest tak ,że śmiejemy sie z czyichś wad , a czasami bywa tak , że sami je posiadamy. Niektóre wady możemy zamienić na zalety , wymaga to oczywiście pracy nad samym sobą. Pozdrawiam ;)
