omów przyczyny dłużego zniszczenia przyrody w Sudetach

Przyczyn zniszczenia lasów w Sudetach jest wiele. Czynniki antropogeniczne spowodowały spadek odporności drzew na surowe warunki klimatyczne i szkodniki. Trwająca na tym terenie 8 stuleci działalność człowieka spowodowała w górskich biocenozach leśnych niekorzystne zmiany, a zanieczyszczenie powietrza w ostatnich dziesięcioleciach doprowadziły do ich unicestwienia. W przeszłości największe szkody w drzewostanach poczyniły średniowieczne górnictwo, hutnictwo i szklarstwo, wraz z towarzyszącymi im wypalaniem z drewna węgla drzewnego i potażu. Rozwój pasterstwa na wylesionych obszarach uniemożliwił naturalną odnowę lasów. Na przełomie XVIII i XIX w. wylesione obszary zalesiono głównie świerkami o genotypie niewłaściwym dla terenów górskich. Imisje przemysłowe w II połowie XX w. spowodowały osłabienie drzewostanów w stopniu uniemożliwiającym im dalsze opieranie się czynnikom ograniczającym środowiska, takim jak surowy klimat górski oraz patogenny grzybowe i szkodliwe owady. Najgroźniejszymi szkodnikami sudeckich lasów okazały się wskaźnica modrzewianeczka Zeiraphera grizeana i kornik drukarz Ips typographus. Doprowadziły one do całkowitego zniszczenia drzewostanów świerkowych na znacznych obszarach, głównie Gór Izerskich i Karkonoszy. W kilka lat później obumieranie drzewostanów było też zauważalne w Masywie Śnieżnika. Obumarcie drzewostanów pociąga za sobą dalsze niekorzystne zmiany w biocenozach i środowisku abiotycznym prowadząc m. in. do zmiany i ubożenie składu gatunkowego zespołów organizmów związanych z ekosystemem leśnym, zaburzenia procesów rozkładu i wzrost odpływu wód z wylesionych zlewni strumieni górskich zwiększający zagrożenie powodziowe niżej położonych terenów