Twórcy obu epok zatem, niezależnie od sposobu prezentacji bytowania ludzi w świecie, dostrzegają potrzebę ochrony wartości duchowych. To one świadczą o istocie człowieka. Wydobywanie z przeróżnych koncepcji tego, co najważniejsze, a potem dążenie do realizacji idei, nadaje sens życiu. Człowiekiem w pełnym wymiarze tego słowa jest ten, kto poszukuje, ale przede wszystkim posiada moralność i kieruje się nią w życiu. Niezależnie od tego, czy w centrum świata jest człowiek, czy Bóg, czy celem dążeń jest virtus, czy zbawienie duszy, najwyższym obowiązkiem istoty ludzkiej jest dążenie do doskonałości wewnętrznej. Poezja renesansu i baroku nie odpowiedziała ostatecznie i jednoznacznie na żadną z egzystencjalnych wątpliwości, ale ważne jest to, iż zadawała pytania, dzięki czemu człowiek XXI wieku może powiedzieć: jestem "wątły, niebaczny, rozdwojony w sobie" lub "kto mi dał skrzydła..."
