Czym rózni się asceza pozytywna od negatywnej? PILNE

Asceza (z greckiego "askesis" - ćwiczenie), całość zabiegów fizycznych i duchowych służących samodoskonaleniu się człowieka. Polega z jednej strony na minimalizacji lub eliminacji własnych potrzeb życiowych, m.in. poprzez post, umartwienia, wstrzemięźliwość seksualną, zachowywanie milczenia itp. (tzw. asceza negatywna), z drugiej zaś na medytacjach, rozmyślaniach, modlitwie, lekturze św. tekstów, np. recytacji mantr, a także - zwł. w tradycji wschodniej - specjalnych ćwiczeniach fizycznych, jak joga (tzw. asceza pozytywna). Praktykowana bywa pod okiem przewodnika duchowego (np. guru), w samotności lub we wspólnotach. Łączy ją bliski związek z mistycyzmem. Prowadzić ma do oczyszczenia się, poznania prawdy i nawiązania kontaktu z transcendencją, w rezultacie zaś, jak w hinduizmie, buddyzmie i innych religiach wschodnich, do osiągnięcia wyzwolenia (samadhi, moksza, nirwana) bądź, jak w tradycji chrześc. i islamie, do pomnożenia szans na zbawienie. Jej celem może też być aktywizacja pewnych sił ukrytych w człowieku lub pozyskanie zdolności nadnaturalnych. Na Wschodzie asceza stanowi od najdawniejszych czasów integralną część życia religijnegi. Na Zachodzie praktykowana była w ramach niektórych szkół filozoficznych, jak orfizm, pitagoreizm, stoicyzm. Do jej upowszechnienia na gruncie chrześcijaństwa przyczynił się anachoretyzm i wspólnoty eremitów, następnie rozwój monastycyzmu.