Idę przez park, zimna pierzyna śniegu pokrywa go, Idę zziębnięta i podziwiam śnieg, uwielbiam go, W dali słyszę szum, cichy śpiew, to kolęd echo, Odbija się od miejsca gdzie kiedyś stało jezioro. Teraz to tylko mroźniejszy kawałek kamienia, Porusza niejedne twarde serca i sumienia. Alejka w parku po której kroczę, Jest mniej śliska lód jeziora, Lecz to właśnie ona tworzy, W migoczącej warstwie najbielszego śniegu, Ciemną drogę do mego serca, Skutego lodem ze strumienia. Idę i patrzę jak gwiazdki śniegu Zamieniają się na najbardziej mokre, Istoty zimy. Jak za dotknięciem różdżki czarodzieja idę po parku I znika ta szara aleja W miejsce topniejącego śniegu W miejsce stawu zamrożonego Wstępują wróżki wiosny Lecz zima nie poddaje się I z chmur znowu zaczyna padać śnieg Ja idę w stronę Pani Zimy I zmieniam się w płatek Który przynosi ludziom radosne miny.
