Prehistoria obejmuje epokę kamienia, epokę brązu i epokę żelaza. Należy jednak stale pamiętać o tym, że periodyzacja prehistorii ma znaczenie "ogólnohistoryczne" i w zależności od regionu poszczególne epoki następowały w różnych okresach "kalendarzowych". O wiele ważniejsze od ścisłego umiejscowienia epoki w czasie jest określenie, jaki stanowi ona etap w rozwoju sztuki. Np. kultury Ameryki prekolumbijskiej przechodziły w okresie europejskiego średniowiecza etap, który w Mezopotamii miał miejsce 4.000 lat wcześniej (zigguraty). W sztuce prehistorycznej pojawiały się kolejno gatunki specyficzne dla kolejnych okresów: petroglify - ryte w skale rysunki figurki kobiece malarstwo jaskiniowe megality i budowle megalityczne ceramika rytualna i użytkowa EPOKA KAMIENNA trwała najdłużej (w Europie zachodniej i centralnej do ok. 5500 r. pne i dzieliła się (w znaczeniu istotnym dla historii sztuki) na: paleolit, mezolit, neolit i eneolit, który był fazą przejściową między epoką kamienia a epoką brązu. EPOKA BRĄZU W epoce brązu powstały najważniejsze dla dalszego rozwoju kultury cywilizacje, ale dla ich sztuki o wiele ważniejsze od było koło garncarskie, które prawdopodobnie wynaleziono ok. 5000 r. pne w Indiach, a w Mezopotamii i w Egipcie znane było już ok. 3000 r. pne. Pierwsze cywilizacje, które dla nas, ludzi współczesnych mają znaczenie przede wszystkim (jeśli nie wyłącznie) ze względu na ich wspaniałą sztukę pojawiły się na przestrzeni kilkuset lat: W Mezopotamii ok. 3500 r. pne W Anatolii ok. 3200 r. pne W Egipcie ok. 3500 r. pne W Grecji ok. 2800 (troja I) W Europie środkowej ok. 2200, a w północnej ok. 1800 r. pne EPOKA ŻELAZA Obróbkę żelaza znali już Hetyci ok. 1700 r. pne, a do Grecji jej znajomość dotarła w okresie tzw. wieków ciemnych, a do Europy północnej jeszcze później. Epokę tę dzieli się na: Okres halsztacki ok. 800 – 450 r. pne Okres lateński ok. 450 – 50 r. pne Okres rzymski ok. 50 r. pne – 300 r. ne Okres wędrówek ludów ok. 350 – 550 r. Te orientacyjne daty przytaczamy dla porządku, ponieważ historię sztuki kształtowały, poza oczywistymi czynnikami cywilizacyjnymi, przede wszystkim zmiany w strukturze społeczeństwa i jego religii. Epoka żelaza trwa właściwie do dnia dzisiejszego, chyba że przyjmiemy, iż w międzyczasie nastała jeszcze epoka cegły wypalanej, epoka żeliwa (szczególnie XIX w.) a potem epoka tworzyw sztucznych i tzw. "wielkiej płyty". Dla zrozumienia rozwoju sztuki współczesnej podział taki nie byłby pozbawiony sensu. Mówiąc poważnie warto zwrócić uwagę na to, że w historii sztuki dwa razy miało miejsce całkowite zerwanie jej ciągłości. Drugie to tajemnicze wieki ciemne, o których wiadomo bardzo niewiele, a jeszcze mniej o przyczynach, dla których po wyrafinowanej sztuce minojskiej nastała chropawa, wręcz prymitywna sztuka archaicznej Grecji. Pierwszy natomiast było zaniknięcie prehistorycznych kultur zachodniej Europy i powstanie pierwszych cywilizacji wspomnianego „żyznego półksiężyca”. O ile w Europie zachodniej można dopatrzeć się jakiejś kontynuacji między sztuką prehistoryczną a sztuką celtycką, to przyczyn szybkiego rozwoju sztuki Egiptu, Sumeru, imperium Hetytów i Hellady w dalszym ciągu nie znamy.
