Historia pralki Wszystko zaczęło się w roku 1851, kiedy to amerykanin James King opatentował pierwszą pralkę używającą bębna. W 1858 Hamilton Smith opatentował zaś pralkę rotacyjną. Pierwszą pralkę przeznaczoną do pomocy gospodyni domowej stworzył niejaki William Blackstone w roku 1874. Zbudował ją w prezencie urodzinowym dla swojej żony. Pralka ta wykonana była z drewna. Pranie odbywało się w wodzie z rozpuszczonym mydłem. Drewniane elementy uderzały brudne ubrania. W 1908 to początek pralek napędzanych prądem elektrycznym. Alva J. Fisher - wynalazł taka pralkę a wyprodukowała ją fabryka firmy Hurley Machine Company z Chicago pod nazwą the Thor. Rozwój pralek napędzanych elektrycznością był możliwy dzięki wynalezieniu w roku 1899 silnika elektrycznego. Od tego momentu pojawiały się wciąż nowe udoskonalenia, dodawane były różne funkcje. Co do pralek automatycznych to pierwsza powstała w roku 1934 w Stanach Zjednoczonych. Posiadała możliwość zmiany długości czasu prania, płukania i odwirowania, a także regulację temperatury wody i szybkości obrotu bębna. Budowa pralki Pralki są napędzane silnikiem elektrycznym a jedną z ich podstawowych części to bęben. Znajduje się on w specjalnym, szczelnym zbiorniku pralek, otwieranym od góry lub z boku. Bębny pralek wykonane ze stali nierdzewnej, posiadają dziurki służące do odpływu wody ze zbiornika. W pralkach ładowanych od przodu, oś przytwierdzona do tylnej ścianki bębna przechodzi poprzez łożyska o dwóch różnych średnicach, umieszczonych na tylnej ściance zbiornika. Natomiast w typie pralek ładowanych od góry bęben może być umiejscowiony pionowo (bęben otwarty od góry) lub poziomo (łożyska są po obu stronach bębna, do którego pranie ładuje się przez boczną klapkę). Kolejna istotna część pralek to oczywiście programator. To on odpowiada za cały proces kolejno wykonywanych przez pralki czynności. Dzięki zastosowaniu hydrostatu możliwa jest regulacja ilości pobieranej wody. Natomiast grzałka elektryczna podgrzewa wodę do ustawionej regulatorem temperatury. Grzałka swoje działanie opiera na wskazaniach czujników temperatury, które nie są powiązane z programatorem. Takie rozwiązanie umożliwia różne ustawienia prania - długi cykl z niską temperaturą, krótki z wysoką itd. Współczesne pralki wirują z ogromną prędkością. Dlatego konieczne jest użycie tzw. przeciwwagi - czyli po prostu odpowiednio uformowanego żeliwnego kawałka. Przytwierdza się go do zbiornika w odpowiednim miejscu. To jest "główny" sprawca sporej wagi pralki. :) Amortyzatory oraz sprężyny, na których zawieszony jest silnik zapobiegają przemieszczaniu się i wytłumiają drgania pralki w czasie pracy. Silnik w czasie pracy obraca się na zmianę pewną ilość razy w jedną stronę a po chwili w odwrotną. Ubrania są przez to przerzucane na różne strony, ocierają się o nierówną powierzchnię bębna, a woda z rozpuszczonym środkiem piorącym dociera do każdego brudnego fragmentu tkanin. Pompa pompuje wodę na początku prania i odpompowuje na końcu. Brudna woda po praniu przechodzi przez filtr, na którym zostają różne większe kawałki włóknien i drobne przedmioty nie wyjęte z kieszeni. ;) W czasie prania drzwiczki są zablokowane zamkiem elektromagnetycznym, sterowanym przez regulator czasowy w programatorze. Takie zabezpieczenie uniemożliwia przypadkowe otwarcie drzwiczek w czasie prania. Podstawowym elementem konstrukcji pralki automatycznej jest bęben. Umożliwia on nie tylko pranie, ale też odwirowywanie bielizny, co sprawia, że po każdej kolejnej fazie płukania w tkaninie pozostaje jak najmniej wody z proszkiem. Bęben (wykonany z dziurkowanej blachy ze stali nierdzewnej) jest zawieszony na osi, zamocowanej na łożyskach w szczelnym zbiorniku, otwieranym od przodu lub z góry. W modelach otwieranych od góry bęben zawieszony jest poziomo na dwóch łożyskach, zamocowanych symetrycznie po obu stronach bębna, a w jego ściance bocznej znajduje się klapka do ładowania bielizny. Istnieją również modele pralek z bębnem zamocowanym w pionie, otwartym od góry. W omawianym typie pralki z ładowaniem od przodu, z tylnej ścianki bębna „wyrasta” oś, która przetknięta jest przez łożyska o dwóch średnicach, osadzone w tylnej ściance zbiornika i uszczelnione simmeringami.
