Ciemnośc. To bylo okropne kiedy bylam malym dzieckiem . Nie lubilam kiedy starszy brat wylaczal mi sswiatlo , zawsze udzilo to we mnie placz. Wyobrazalam sobei najgorsze rzeczy , np ze ktos przyjdzie i zabierze mnie z mojego cieplego rodzinnego domku , albo ze ktos mnie uwiezil. Gdy spalam zawsze musialam miec swoja ukochana lampke wlaczona. Kiedy wyłączono nam prąd zawsze trzymalam sie spodnicy mamy i czekalam az natychmiastowo zapala swiece. Nawet moj ukochany mis Fredzio nic nie pomagal, panicznie balam sie ciemnosci , a kiedy moj brat mowil mi ze zaraz wejda na mnie pajaki , wpadalam w chisterie i zaczynalam swoj 10-minutowy wrzask. rodzice mieli tego dosyc . Kiedy opowiedzieli mi historie o milym duszku , wszystko sie zmienilo , przestaam bac sie ciemnosci i pajakow tez, on byl moim wymyslonym przyjacielem kiedy sie balam lub musialam zrobic cos nieprzyjemnego.
