Pociągi pociąg towarowy wagony bydlęce bardzo długi skład idzie przez pola i lasy przez zielone łąki idzie po trawach i ziołach tak cicho, że słychać brzęk pszczół idzie przez chmury przez złote jaskry kaczeńce dzwonki niezapominajki Vergissmeinnicht* ten pociąg nie odjedzie z mojej pamięci pióro rdzewieje odlatuje piekniejąc w świetle przebudzonej wiosny Robigus prawie nieznany demon rdzy – z drugiego rzędu bogów – pożera tory szyny parowozy pióro rdzewieje odlatuje kołysze się wznosi nad ziemię skowronkiem rdzawa plamka na błękicie osypuje się przypada do ziemi odlatuje do ciepłych krajów Robigus ten co w starożytności trawił metale - choć nie imał się złota – pożera klucze i zamki miecze lemiesze noże ostyrza gilotyn topory szyny które biegną równolegle nie zbliżając się do siebie młoda kobieta z chorągiewką w ręce daje znaki i ginie w niepamięci z Węgier pod koniec wojny odjechał złoty pociąg odjechał w nieznane "złoty"? tak go nazywali amerykańscy oficerowie w To zamieszani nie nie wiedzą nic nie słyszeli zresztą wynierają złote pociągi bursztynowe komanty zatopinoe kontynenty arka Noego może moi węgierscy przyjaciele słyszeli coś o tym pociągu może zachował się Kursbach* ostatni rozkład jazdy z oblężonego Budapesztu stoję w ostatnim wagonie Inter Regnum – pociągu Do Berlina I słyszę jak dziecko obok Woła "O, dąb ucieka!... w lasu głąb..." wóż z sobą unosi dzieci wyjmuję zakładkę z książki wiersz Norwida przerzucam most który łączy przeszłość z przyszłością Przeszłość jest to dziś, tylko cokolwiek dalej... Za kołami to wieś, Nie jakieś tam coś, gdzieś... Gdzie nigdy ludzie nie bywali! pociągi towarowe wagony bydlęce koloru wątroby i krwi długie "składy" naładowane banalnym Złem banalnym strachem rozpaczą banalnymi dziećmi kobietami dziewczętami w samej wiośnie życia słyszycie ten krzyk o jeden łyk o jeden łyk wody woła cała ludzkość o jeden łyk banalnej wody przerzucam most który łączy przeszłość z przyszłością szyny biegną równolegle pociągi przelatują jak czarne ptaki kończą swój przelot w piecu ognistym z którego nie wznosi się śpiew do pustego nieba pociąg kończy swój bieg zamienia się w pomnik przez pola łąki i lasy przez góry doliny przez cicho ciszej kamienny pociąg stoi nad otchłanią jeśli go ożywią krzyki nienawiści rasistów nacjonalistów fundamentalistów runie jak lawina na ludzkość nie na "ludzkość"! na człowieka
