W "Dzienniku Polskim z dnia 18.X.1849 r w nekrologu C. K. Norwid o F. Chopinie napisał: „Rodem Warszawianin, sercem Polak, a talentem świata obywatel, Fryderyk Chopin zeszedł z tego świata”. „Rodem Warszawianin..” Fryderyk Chopin urodził się w Żelazowej Woli w 1810 roku, jednak dokładna data tego wydarzenia do dziś pozostaje niewyjaśniona. Zapis w księdze metrykalnej kościoła parafialnej w Brochowie oraz zachowana metryka chrztu wymieniają dzień 22 lutego. Natomiast z korespondencji rodziny wynika, że urodziny Fryderyka obchodzone były zawsze 1 marca. Rodzicami Chopina byli: Justyna Krzyżanowska i Mikołaj Chopin. W tym roku, kiedy urodził się Fryderyk, jesienią, rodzina Chopina przeniosła się do Warszawy. Edukacja muzyczna Fryderyka Chopina rozpoczęła się bardzo wcześnie. Początkowo uczyła go matka. W wieku 6 lat rozpoczął naukę gry na fortepianie u Wojciecha Żywnego. To on przybliżył mu twórczość J. S. Bacha, która odcisnęła wielkie piętno na jego dojrzałym stylu muzycznym. W następnym roku powstały pierwsze kompozycje – utwory te zapisywał ojciec Fryderyka – m.in. „Polonez g-moll”. W latach 1818 – 1819 grywał jako „cudowne dziecko” w salonach warszawskich. W roku 1826, po ukończeniu Liceum Warszawskiego, zapisał się na I rok Szkoły Głównej kierowanej przez Józefa Elsnera, u którego się uczył w latach 1826 – 1829. W roku 1829 koncertował w Wiedniu, a następnym roku opuścił Warszawę, by w 1831 roku osiąść w Paryżu. „… sercem Polak…” Najważniejszymi wartościami były dla niego dom rodzinny i kraj, co często podkreślał w swoich listach. Te tęsknoty przekładał na przepiękną, subtelną, wzruszającą, niezależnie od tego, czy były to wielkie kompozycje, czy też np. etiudy, z których uczynił małe arcydzieła. W każdym utworze łączył bogate treści emocjonalne z doskonałością formy, często czerpiąc inspiracje z polskiego folkloru. W twórczości F. Chopina nie mamy do czynienia z folklorem autentycznym, gdzie występują cytaty rdzennych melodii ludowych, lecz z tzw. folklorem wyimaginowanym. Polega on na artystycznym przetwarzaniu charakterystycznych dla muzyki ludowej zwrotów melodyczno-artystycznych. Chopin stylizował zasłyszane melodie w sposób odległy tak, że w pierwszym rzędzie rozpoznajemy jego indywidualny język muzyczny, bardzo wyrazisty i charakterystyczny, a później doszukujemy się związków z folklorem. Związki te mają różne oblicza. Oprócz wspomnianych już zwrotów melodyczno-rytmicznych, kompozytor stosuje archaiczne skale ludowe i typowe dla tej muzyki brzmienia, które poszerza w aspekcie wyrafinowanej i trudnej harmonii. Był mistrzem stylizacji, wykorzystywał polskie tańce narodowe: kujawiak, mazur, oberek, krakowiak, polonez. Przykłady zastosowania elementów ludowych w muzyce Chopina: Fantazja A-dur na tematy polskie op. 13 Rondo a la Krakowiak F-dur op. 14 Polonez F-dur op. 22 16 polonezów ( w tym 7 opusowanych ) 57 mazurków 19 pieśni i piosenek ( np. „Hulanka”, „Wojak”, „Życzenie”, „Leci liście z drzewa”, „Moja pieszczotka” ). F. Chopin głęboko przeżywał tragedię swego narodu. Odzwierciedlenie tego znajdujemy nie tylko w jego listach, ale i w muzyce, która wykazywała coraz silniejsze akcenty protestu, rozpaczy i tęsknoty. Bezskutecznie znajomi starali się go przekonać, że każdy artysta jest kosmopolitą. „Choćby i tak było — zwierza się Chopin w jednym z listów - to jako artysta jestem jeszcze w kolebce, a jako Polak - trzeci krzyżyk zacząłem." Fryderyk, kiedy dowiedział się tu o upadku powstania listopadowego, odczuł głęboką rozpacz i żal. W notatkach własnoręcznie napisał słowa pełne patosu: „Boże, Boże, wzrusz ziemię, niech pochłonie ludzi tego wieku! Niech najsroższe męczarnie dręczą Francuzów, co nam na pomoc nie przyszli". „Czasem tylko stękam, boleję nad fortepianem - rozpaczam..." Wówczas prawdopodobnie stworzył słynną Etiudę c-moll op. 10, zwaną Rewolucyjną. „…a talentem świata obywatel”. Fryderyk Chopin to najwybitniejszy kompozytor polski, pianista, twórca stylu narodowego, jeden z najbardziej znanych kompozytorów na przestrzeni dziejów. 11 września 1831 r. Chopin był już w Paryżu. Po wyjeździe często koncertował w Niemczech, Czechach, Anglii i Francji, zyskując sławę europejską. Największy rozkwit mocy twórczej i talentu przypada na lata 1835 – 1840. Chopin zaprzyjaźnił się z wieloma wybitnymi artystami, w tym z Delacroix, Balzakiem, Norwidem. Twórczość Chopina zajmuje w muzyce romantycznej specjalne miejsce ze względu na: ¨ wyeksponowanie muzyki fortepianowej; ¨ wyrażanie się za pomocą środków ściśle muzycznych – kompozytor nie korzysta z pomocy słowa ani programu – tworzy muzykę na ogół autonomiczną; ¨ mistrzowską stylizację – przetwarzanie elementów folkloru polskiego; ¨ stworzenie własnego typu melodyki kantylenowo-ornamentalnej oraz harmoniki (nowatorskie rozwiązania, często wychodzące poza schematy odniesień funkcyjnych oraz chromatyka itd. ) ¨ wprowadzenie tzw. tempa rubato ( swoboda w użyciu przyspieszeń i zwolnień tempa ). Myślę, że wypowiedź spełnia oczekiwania. Zresztą można ją jeszcze dowolnie zmodyfikować. Oczywiście nie jest to z netu, tylko pisane ręcznie. W razie pytań, proszę o kontakt. Pozdrawiam.
