Roku Pańskiego 1647 Najsłodsza, umiłowana Halszko, serca mego Pani i Królowo! Wielką mi radość sprawił Twój list. Czytam go w każdej wolnej chwili i aż krew się we mnie burzy, kiedy pomyślę, żeś tak daleko. Nadal nie mogę uwierzyć, żeś przyjęła me służby i miała po temu wolę, bym Twym mężem został. Książe na Krym mnie z poselstwem wysyła, bo mówią, że wojna z Turczynem się gotuje. Nie wiem, kiedy wrócę. Wiem za to, że strasznie się po Tobie stęskniłem. Każdy dzień długi, jako rok mi się jawi. Chciałbym już Cię ujrzeć, moja najmilejsza, ucałować Twe cudne dłonie, paść do stóp Twoich. Lecz za nim to się stanie, chce byś napisała mi, czy prawda li to,że Bohun w ślad za mną na sicz ruszył? Wiesz,że Bohun to człek szalony i przed jego gniewem nikt Cię nie osłoni. Dlatego napisz do mnie i pchnij gońca z listem do księcia Jeremiego, on będzie wiedział gdzie mnie szukać. Muszę kończyć, bo już świtać zaczyna. Ściskam Cię ogromnie moja Królowo i pamiętaj, że w Łubniach ksiądz na nas ze stułą czeka. Da Bóg, niedługo się sppotkamy. Pozostań z Bogiem Twój S.
