Szkoły lutinicze w Baroku we Włoszech

Wielkie osiągnięcia, jeśli chodzi o udoskonalenia instrumentów barokowych, dokonały się w sferze lutnictwa. W XVI wieku powstały we Włoszech ośrodki lutnicze (Cre mona, Brescia, Wenecja), które skupiały warsztaty działające pod kierunkiem wybitnych mistrzów. Wiedza dotycząca tajników sztuki lutniczej przekazywana była z pokolenia na pokolenie, dlatego w XVII wieku działały całe rody lutników, których osiągnięcia stanowiły niedościgniony wzór dla przyszłych przedstawicieli tego zawodu.   Najlepsze egzemplarze instrumentów smyczkowych powstały w Cremonie (tzw. kremońska szkoła lutnicza), w warsztatach: m.in. rodzin Amatich i Guarnerich, G. Guadagnini, A. Stradivari. Pod koniec XVII wieku Stradivari nadał wiolonczeli jej klasyczny kształt, co przyczyniło się do stopniowego wzrostu przewagi wiolonczeli nad violą da gamba. Pojawiały się nowe odmiany instrumentów strunowych, które okazały się jednak mniej żywotne niż podstawowe rodzaje z rodziny skrzypiec. Jednym z takich „sezonowych instrumentów”  była viola d`amore (tzw. „amorka”) – nieco większa od skrzypiec, wyposażona w sześć lub siedem strun gryfowych i tyle samo strun rezonansowych. Nazwa violi d`amore była związana z zewnętrzną formą instrumentu: rzeźba kobiety lub amorka, zwieńczająca komorę kołkową, symbolizowała delikatne brzmienie violi d`amore. Jednak znaczącą rolę w rozwoju muzyki instrumentalnej odegrały tylko te, które przetrwały proces surowej selekcji.   Innymi ważnymi ośrodkami  lutniczymi we Włoszech były: szkoła bresciańska (m.in. Giovanni Paolo Maggini),  wenecka (m.in. Francesco Gobetti, Domenico Montagnana). Lutnicy  z różnych ośrodków tworzyli rozbudowane rody budowniczych, konkurowali ze sobą i pilnie chronili własnych tajemnic.       Podałam najważniejsze informacje o szkołach lutniczych baroku. W razie pytań, proszę o kontakt. Oczywiście nie jest to z netu, tylko pisane ręcznie. Pozdrawiam.