„Krakowiak Kościuszki” to pieśń rozpoczynająca się od słów: „Bartoszu, Bartoszu! Oj, nie traćwa nadziei…” znany też jest jako „Krakowiak kosynierów”. Przez wiele lat uważano, że powstała w czasie Powstania Kościuszkowskiego, dopiero w 1962 r. historyk Antoni Knot stwierdził, że pieśń tę napisał w roku 1837 r. Marceli Skałkowski - poeta polski, działacz konspiracyjny, powstaniec. Utwór zawiera cechy charakterystyczne dla tego polskiego tańca ludowego: metrum parzyste – dwudzielne, żywe tempo z charakterystycznym rytmem synkopowanym w durowej tonacji (D-dur). „Ostatni Mazur” to pieśń autorstwa Ludwika Ksawerego Pomian-Łubieńskiego, z muzyką Fabiana Tymulskiego, zaczynająca się od słów: „Jeszcze jeden mazur dzisiaj, nim poranek świta …”. Utwór przez długie lata był mylnie kojarzony z wybuchem Powstania Listopadowego. Prawdopodobnie powstał jednak przed bitwą pod Olszynką Grochowską. Mazur utrzymany jest w takcie 3/4, odznacza się żywym tempem, akcentowaniem słabych części taktu oraz charakterystycznym rytmem i zwrotami melodycznymi, typowymi dla tego tańca ludowego. Jest w molowej tonacji (d-moll). „Pożegnanie ojczyzny” to polonez skomponowany przez Michała Kazimierza Ogińskiego. Dzisiaj to jeden z najbardziej znanych w Polsce polonezów, wykorzystywany zarówno przez maturzystów, jak i w postaci sygnału czy dzwonka komórkowego. Wcześniej posłużył jako główny wątek filmu radzieckiego "Polonez Ogińskiego". Polonez „Pożegnanie ojczyzny” jest tańcem w tonacji molowej (a-moll) o tempie umiarkowanym, w metrum 3/4, posiada typowy dla poloneza schemat rytmiczny oraz charakterystyczną rytmiczno-melodyczną formułę zakończeniową. „Czerwone jabłuszko” to piosenka nieznanego autora, która prawdopodobnie powstała w okresie wykonywania pierwszych wyroków sądu Polski Podziemnej na agentach Gestapo. Wykazuje cechy typowego kujawiaka, czyli wolniejsze tempo, molowy tryb tonacji i przewaga spokojnego rytmu ósemkowego. Rozpoczyna się tańcem wolnym, chodzonym, potem przechodzi w taniec nieco szybszy, który jest właściwym kujawiakiem. „Oberek” Grażyny Bacewicz (1909-1969), największej polskiej kompozytorki i wybitnej postaci muzyki dwudziestego stulecia, przeznaczony jest na skrzypce i fortepian, oznaczony numerem 1 i pochodzi z 1951 r. Posiada żywe tempo, notowany jest w metrum trójdzielnym, ma skoczny i wesoły charakter. Jest stylizacją oberka polskiego tańca ludowego. Wszystkie wymienione utwory związane są polskimi tańcami narodowymi. Jednak ze względu na charakter i melodykę najbardziej podoba mi się „Ostatni Mazur”, gdyż jest bardzo żywy, lekki, skoczny i sprężysty, przyjemny w odbiorze. Napisałam informacje o podanych utworach. W razie pytań, proszę o kontakt. Pozdrawiam.
