• „Dies Irae” Wiersz powstał w okresie który został nazwany katastroficznym ,,Dies Irae’’- znaczy dzień gniewu. W utworze występuje odwołanie do końca świata, odwołanie do Biblii do ostatniej części ( Apokalipsy Św Jana). Występują paradoksy ( oksymorony)np. ogień krzepnie, blask ściemnieje. Dzień zagłady rozpoczynają odgłosy trąb, mają miejsca zjawiska niemożliwe, Świat obróci się w proch. Powodem takiego stanu są grzechy ludzkie. Podmiot liryczny wzywa o pomoc do cierpiącego Jezusa, gdyż on już raz umarł za grzechy ludzi. W utworze występują opisy przyrody. Jest ona pełna grozy i strachu. Występuja postacie biblijne takie jak Ewa- wcielenie żądzy i grzechu, Matka gwiazd i nieba. Adam- przedstawiona jako postać która zabrała z ogrodu nadludzkie winy. Eliosz i Enoch- to prorocy którzy z proroczymi księgami przyszlo obwieścić światu gniew Boga. Szatan- symbol grzechu. W wierszu Bóg przedstawiony jest jako bezlitosny Najwyższy Stwórca, jest surowy, nie przewiduje ziłowania. Podmiot liryczny przemawia w imieniu całej ludzkości, błaga o zmiłowanie ale też wyraża bunt przeciwko wyrokom boskim. Ludzie w wierszu miotaja się między sobą, ploną. Obrazy ukazane w wierszu dowodzą cierpienia ludzi
