1. Suita barokowa składała się z kilku tańców utrzymanych w tej samej tonacji. Tańce wchodzące w skład suity mają zwykle formę jednorodną dwuczęściową i oparte są na ewolucyjnej zasadzie kształtowania. Przy łączeniu tańców w cykl podstawowe znaczenie ma zasada kontrastu tempa, ruchu, metrum, typu melodii itd. Typowa suita składała się z allemande ( taniec niemiecki, metrum parzyste, tempo umiarkowane; jako pierwsza część cyklu pełni niekiedy rolę preludium, stając się utworem figuracyjnym i tracąc charakter taneczny ), courante ( taniec francuski, metrum trójdzielne, tempo szybkie ), sarabandy ( taniec hiszpański, metrum trójdzielne, tempo wolne ) i gigue ( taniec angielski, tempo szybkie ). Pomiędzy dwa ostatnie tańce wstawiano z reguły intermezza taneczne np.: anglaise, bourree, gawot, rigaudon, canarie, menuet, passepied lub nietaneczne: air, rondo, scherzo, capriccio. Na początku i na końcu mogły występować części specjalne: preludium, uwertura, fantazja, sinfonia, toccata ( na początku ), albo passacaglia, chaconne, fuga, temat z wariacjami ( na zakończenie ). 2. W okresie baroku tworzono kilka rodzajów sonat, w zależności od obsady wykonawczej: sonata solowa, czyli a due – przeznaczona na jeden instrument solowy i basso continuo, sonata triowa – przeznaczona na dwa instrumenty solowe i basso continuo, sonata quatro – przeznaczona na trio instrumentów solowych i basso continuo. Istniał też inny podział sonat: da chiesa ( kościelna ) i da camera ( komnatowa ). Nazwy te dotyczyły funkcji utworu jako kompozycji kościelnej lub komnatowej. Cykl nie miał sprecyzowanej budowy, liczba i następstwo części były zmienne. Zasadą porządkowania części stały się kontrasty uzyskiwane przez zmianę tempa, faktury i motywiki. Najczęściej w skład cyklu wchodziła część fugowana, taneczna lub forma ronda. Cechą charakterystyczną sonaty barokowej była często faktura polifoniczna, niejednokrotnie wyrażona kunsztowną imitacją. 3. W okresie baroku, podobnie jak w sonacie, istniały dwa typy koncertów: da - chiesa z częściami fugowanymi i da camera - z elementami tanecznymi. Concerto grosso jest to typ koncertu barokowego przeznaczonego na grupę instrumentów solowych i orkiestrę. Początkowo concerta grossi były utworami wieloczęściowymi ( u A. Corelliego mają 5 i więcej części ). F. Geminiani przyjął 4 – częściowy schemat, natomiast klasyczną formę nadał A. Vivaldi, ustalając 3 – częściowy schemat ( allegro – adagio – allegro ). Na cykl concerto grosso składają się ronda, fugi, formy jednorodne i różnorodne. 2 przykłady: A. Vivaldi - 12 koncertów Il Cimento dell`Armonia e dell`Invenzione (Spór między harmonią a wyobraźnią) op. 8; rozpoczyna go cykl 4 koncertów Cztery pory roku; J. S. Bach – Koncert skrzypcowy a-moll BWV 1041. 4. JOHANN SEBASTIAN BACH ( ur. w 1685 w Eisenach, zm. w 1750 w Lipsku ) to genialny kompozytor niemiecki i organista. Był najmłodszym, a jednocześnie najwybitniejszym z sześciu synów Johanna Ambrosiusa, muzyka miejskiego w Eisenach. Sam również miał liczną rodzinę: z pierwszą żoną Barbarą – siedmioro dzieci, z drugą – Anną Magdaleną – trzynaścioro. Jednakże dziesięcioro z nich zmarło w okresie niemowlęctwa lub we wczesnych latach dziecięcych. Mając na utrzymaniu liczną rodzinę musiał przenosić się w poszukiwaniu większych zarobków. W latach: 1703 – 1707 – był organistą w Arnstadt i Muhlhausen; 1708 – 1714 – był muzykiem i organistą na dworze księcia Wilhelma Ernesta w Weimarze; do jego obowiązków należała gra na organach i klawesynie oraz działalność w kapeli dworskiej. Miał też obowiązek komponowania dla owej kapeli jednego utworu w ciągu miesiąca. Rozpoczął też działalność pedagogiczną ucząc muzyki członków rodziny książęcej. 1714 – 1717 – był koncertmistrzem kapeli weimarskiej; komponował wiele utworów klawesynowych o charakterze dydaktycznym dla swojego licznego potomstwa. 1717 – 1723 – był organistą na dworze księcia Leopolda w Kothen; 1723 – 1750 – był kantorem szkoły św. Tomasza w Lipsku. W latach 1723 – 1741 prowadził tam koncerty Collegium Musicum. Do jego obowiązków należało prowadzenie nabożeństw i gra w kościele w czasie uroczystości. Kontynuował swą pracę pedagogiczną, wyjeżdżał też do innych miast niemieckich , gdzie występował jako wirtuoz – organista. Pod koniec życia cierpiał na chorobę oczu, która doprowadziła go do całkowitej ślepoty. Pochowany został w Lipsku przy Kościele św. Jana, a w 1949 roku przeniesiono jego prochy do Kościoła św. Tomasza. Twórczość J. S. Bacha Utwory wokalno – instrumentalne - Kantaty (ok. 200) - Pasje ( do dziś przetrwały tylko dwie: według św. Mateusza i św. Jana ) - Motety - Oratoria ( największe z nich to Oratorium na Boże Narodzenie ) - Msze ( m.in. Wielka Msza h – moll ) - Magnifikat Utwory instrumentalne - muzyka organowa: opracowania chorałowe, wariacje, preludia, fantazje, toccaty, fugi, sonaty - muzyka klawesynowa: preludia, fugi, tańce, toccaty, partity, inwencje dwugłosowe i trzygłosowe, suity angielskie, suity francuskie, 2 zbiory preludiów i fug we wszystkich tonacjach pt. Das Wohltemperierte Klavier”, „Musikalisches Opfer” oraz „Kunst der Fuge” - muzyka kameralna: sonaty i partity na skrzypce solo, suity wiolonczelowe, 6 sonat skrzypcowych, 6 sonat fletowych - muzyka orkiestrowa: koncerty na instrumenty solowe, concerti grossi ( VI koncertów brandenburskich ), 4 suity orkiestrowe. Podałam informacje do wymienionych zagadnień. Oczywiście nie jest to z netu, tylko pisane ręcznie. Pozdrawiam.
