Autor wiersza opowiada o swoich przeżyciach związanych z nieszczęśliwą miłością. Bardzo cierpi. Pragnie zapomnieć o tych pięknych chwilach spędzonych z ukochaną. Nie potrafi poradzić sobie z tym wszystkim. Uważa, że najlepszym sposobem na ukojenie złamanego serca jest ucieczka. Po pewnym czasie bohater wiersza zrozumiał, że fizyczne oddalenie od bliskich i wszystkiego co kocha nie pomoże zapomnieć. Cały czas przypomina sobie te niezapomniane chwile. Próbuje zapomnieć lecz nie pozwalają mu na to wspomnienia. Po dłuższym czasie pobytu w samotności dochodzi do wniosku, że podarował swojej ukochanej duszę i serce, dlatego nie jest w stanie zapomnieć o tym co ich dawniej łączyło. chyba tyle wystraczy:) ;)
