Marek Biernacki był biednym, 35 mężczyzną. Nie miał rodzini, ani nikog kto mógłby mu pomóc. Nie miał pieniędzy na jedzenie. Nie miał ciepłego, własnego kąta, w którym czołby się dobrze. Jego miejscem na nocleg był dworzec autobusowy lub stajnia. Ludzie przechodząc obok niego nie zdawali się posłuszni. Omijali dalekim krokiem. Pewnego grudniowego dnia, zbliżała się kolacja wigilijna, a Marek nie wiedział co z sobą zrobić. Panoszył się po mieście i spoglądał w okna i rodzinę przygotowującą się do wieczerzy. Sam na myśli miał swoje dzieciństwo i jego matkę, za którą bardzo tęsknił. Wiał silny wiatr, a mróz dosięgał w nogi. Podeszła niespodziewanie do żebraka starsza kobieta. Zapytała go miłym głosem: - Co ty chłopcze robisz na tym zimnym dworze? Lecz Biernacki nic nie odpowiedział. Popatrzył lekko na staruszkę. Pani Dworowska zauwazyła, że nie ma gdzie pójść, ponieważ słyszała, że w tej okolicy chodzi żebrak. Wzieła go pod rękę i poprowadziła do swej chaty. W domu pani Dworskiej czekała kolacja wigilijna. Razem z biedakiem zmówili pacierz. Gdy zasiedli do stołu stało się coś dziwnego. Biedak zemdlał i nagle uniósł się do góry. Staruszka ze zdziwieniem patrzyła. Zaś Marek zmienił się na czystego i bogatego mężczyznę. Podziękawszy staruszce za wieczeżę dał jej monety na chleb. Sam zdziwiony Biernacki dziękując Bogu poszedł do domu.
