Święty Oskar znany jest także pod imieniem Ansgar (Ansgary), będącym drugą formą imienia Oskar. Oba imiona są pochodzenia germańskiego. Imię Ansgar oznacza: Boży oszczep lub posiadający włócznię. Święty Oskar urodził się 8 września 801 roku na terenie dzisiejszej Francji, w pobliżu Korbei nad rzeką Sommą. W dzieciństwie oddano go do klasztoru benedyktyńskiego w Korbei, gdzie uczęszczał do miejscowej szkoły klasztornej. Najprawdopodobniej Oskarowi odpowiadał styl życia zakonnego, dlatego też wstąpił do Zakonu Benedyktynów. Był zdolnym człowiekiem, co dostrzegli przełożeni zakonni, mianując Oskara nauczycielem w szkole zakonnej w Korbei. W takim samym charakterze wysłano go w roku 823 do szkoły benedyktyńskiej w klasztorze w Nowej Korbei (inna nazwa: Korwey lub Höxter) w Westfalii na terenie dzisiejszych Niemiec, gdzie pełnił swoją funkcję przez cztery lata. Tak więc w odróżnieniu od wielu Świętych Oskar od dziecka czuł swoje powołanie. W roku 827, Oskar wraz z innymi braćmi zakonnymi wyruszył do Danii głosić Ewangelię. Okazało się, że misjonarze natrafili na silny opór ze strony pogańskich możnowładców. Dlatego też Oskar przebywał w Danii tylko przez osiemnaście miesięcy, po czym wrócił na dwór cesarski. Wkrótce cesarz wysłał Oskara w roku 829 na kolejną wyprawę misyjną, tym razem do Szwecji. W Szwecji, w miejscowości Birka, Oskar ufundował pierwszy na ziemi skandynawskiej kościół. Tu także, podobnie jak w Danii, praca misyjna napotykała na wielkie przeciwności. Z tego też powodu Oskar po dwu latach powrócił ponownie na dwór cesarski. W roku 831 na sejmie w Diedenhofen tworzono nowe biskupstwa na terenie Niemiec. Wtedy to Oskara powołano na nowo utworzoną stolicę biskupią do Hamburga. Biskup Metzu konsekrował Oskara, a papież Grzegorz IV mianował go arcybiskupem i swoim legatem na kraje północne. W roku 858 arcybiskup Oskar objął diecezję w Bremie. Przez cały czas Oskar usilnie pracował nad chrystianizacją Danii i Szwecji. Wysyłał na głoszenie Ewangelii swoich towarzyszy: Gautberta i Nitharda, a także sam również udawał się do tych krajów z posługą misyjną. Dzięki pracy misyjnej arcybiskupa Oskara w latach 852-853 król szwedzki Olaf nawrócił się i przyjął chrzest (H. Fros, P. Kielar). Papież Mikołaj I w roku 864 wyłączył diecezję Bremę z metropolii kolońskiej i połączył z nową prowincją kościelną w Hamburgu-Bremie. Od tego czasu arcybiskup Oskar mógł już samodzielnie, bez żadnych przeszkód kierować pracą misyjną w Skandynawii. W Bremie dokończył budowę kamiennego kościoła oraz założył trzy klasztory. Zawsze słynął z pobożności i dzieł miłosierdzia. Pełen zasług, św. Oskar odszedł do Pana w Bremie, w dniu 3 lutego 865 roku. Nadano mu zaszczytny i zasłużony tytuł Apostoła Skandynawii. Liturgiczny obchód ku czci św. Oskara przypada na dzień jego narodzin dla nieba, czyli 3 lutego. Zwalczał handel niewolnikami. "Na zewnątrz był apostołem, wewnątrz - mnichem" - tak opisał go jego biograf. Jest patronem Szwecji Święty odznaczał się gorliwością i gotowością cierpienia w imię wiary w Chrystusa i choć nie został męczennikiem to wszyscy, któzy goznali wiedzieli, że był zawsze gotów na męczeńską śmierć w Imię Chrystusa. Oskar w sposób szczególny troszczył się o przesiedleńców, wdowy i sieroty. Według przekazów, jeszcze za życia uczynił wiele cudownych uzdrowień, jednak będąc pokornym uważał siebie za grzesznika. Dobre uczynki oraz cuda dokonywał w tajemnicy. Cześć oddawana mu była na tyle duża, że już w dwa lata po śmierci Papież Mikołą I zaliczył go do grona świętych. Jego nieuległe rozkładowi relikwie do czasów reformacji były przechowywane w Hamburgu. Później złożono je w ziemi. Świadectwem jego skromności może być modlitwa do niego: Boże wszechmogący, święty Oskar uczynił wiele, by nauki Twego Syna dotarły do najdalszych zakątków świata. Pozwól, aby moje serce i serca moich bliskich zawsze były otwarte na słowa Jezusa. Amen. Zarówno jej treść jak i forma potwierdzają jego skromność i pokorę. Wybrałem go jako swego patrona ze względu na jego skromność, pokorę, opiekę nad słabszymi, oraz to, że czyniąc wiele dobra robił to w ukryciu, nie myśląc o zaszczytach. Ponadto nadano mu tytuł Patrona Skandynawii, a bardzo cenię sobie kraje skandynawskie i ludzi, którzy tam zamieszkują, bo mieszkając w trudnych warunkach zachowali swoją odrębność i charakter
