1.Cechy tańców polskich opartych na rytmach mazurkowych : Tańce typu mazurowego to kujawiak, mazur, oberek. Kujawiak Zwany także: śpiący, niesiony, kolebany. Różni się od mazura wolniejszym tempem, zwykle molowym trybem tonacji i przewagą spokojnego rytmu ósemkowego. Zazwyczaj rozpoczyna się tańcem wolnym chodzonym, potem przechodzi w taniec nieco szybszy, który jest właściwym kujawiakiem. Metrum trójdzielne. Mazur Nazywany też : wyrywas, gniewus, goniony, szumny. Pochodzi z Mazowsza, utrzymany w takcie 3/4 (lub 3/8), odznacza się żywym tempem, akcentowaniem słabych (zwłaszcza drugiej) części taktu. Mazury ludowe cechuje zwykle bardziej urozmaicona rytmika, wszelkie schematy rytmiczne są raczej typowe dla szlacheckich i dworskich tańców. Oberek Znany pod nazwami: obertas, wyrywas, wykrętacz, zawijacz. Tempo – znacznie szybsze od kujawiaka. Notowany jest w metrum 3/4 lub 3/8 , posiada skoczny i wesoły charakter. Mazurek jest formą stylizowaną i opiera się na tańcach typu mazurowego. Ze względu na różnorodność tempa i charakterów tańców ludowych, w mazurkach spotykamy się z różnorodnością w tym zakresie. Posiada budową ABA. Cechą wspólną tańców typu mazurowego jest trójdzielne metrum. 2. Tańce szwedzkie: - polska – taniec pochodzenia polskiego, początkowo był to taniec dworski, następnie stał się tańcem ludowym silnie zespolonym z obrzędem weselnym, charakteryzuje się w szybkim tempem, metrum trójdzielnym, jest zbliżony rytmicznie do mazura; - para tańców: gonglar i skainklat – wykazuje związki z parami tańców XVI wiecznych; występują w nich rytmy mazurkowe, walca i szota; duże znaczenie ma tryb molowy. Tańce norweskie: - gangar – taniec ludowy chodzony, związany z wykonywaniem ballad; - springleik – taniec skakany; - halling – ludowy taniec w metrum 2/4, o tempie umiarkowanym, tańczony zwykle solo przez mężczyzn, zawierający elementy akrobatyczne. Taniec duński: - tospring – taniec skakany; Taniec fiński: - brak elementów rodzimych, dużą rolę odgrywają tańce polskie (polska, polonez, mazur). We wszystkich wymienionych krajach bardzo dużą rolę odgrywa ludowa muzyka polska, niekiedy także niemiecka (m. norweska) – Rheinlaender, także polka, walc, szot. 3. Tańce skandynawskie o metrum 3/4 wywodzą się z tańców polskich, które w XVIII w. pojawiły się w Skandynawii. Ich cechą charakterystyczną są kadencje przejęte najczęściej z poloneza. Podałam notatkę na powyższe zagadnienia. W razie pytań, proszę o kontakt. Pozdrawiam.
