Od zawsze bałam się strychu mojej babci. Byłam tam tylko jeden raz, ale z pewnością już tam nie wrócę. Miałam wówczas siedem lat i łatwo było mnie wystraszyć. Mimo wszystko jestem zdania, że niejeden dorosły by się przejął. Nawet ten niewierzący w duchy. Pomieszczenie to zapamiętałam jako pełne kurzu i rodzinnych pamiątek. Było tam ciemno, a na środku stał stary, bujany fotel mojego pradziadka. Znam go tylko ze zdjęć, gdyż zginął kilka lat przed moim urodzeniem. Na ścianie wisiał piękny obraz. Dopiero teraz jestem w stanie docenić jego urok. Wtedy przerażała mnie surowo spoglądająca kobieta. Byłam przekonana, że to jakaś wiedźma. Najmnieszy szmer doprowadzał mnie krzyku i łez. Chociażbyło to dobre kilka lat temu, nadal odczuwam lęk do tego miejsca. Jest ono takie.... dziwne.... budzące respekt.
