1. Polska w dwudziestoleciu międzywojennym była państwem o silnym głosie na arenie międzynarodowej. Miała dobrze zaplanowaną politykę kolonialną, szybko rozwijający się przemysł, oraz jedną z najlepszych w Europie armii. Pozycja ta szczególnie urosła w momencie, gdy Polska zwyciężyła w wojnie z bolszewikami. Z kolei ucierpiała z powodu rzezi urządzanych Ukraińcom, czy też zbrojej, nieformalnej akcji na terenie Litwy, zakończonej okupacją, secesją, i końcowo wcieleniem Wilna do II RP. Silnie związana polityka zagraniczna była z Anglią, Francją, Włochami, oraz podziemiem białoruskim i ukraińskim (Polska chciała stworzyć na swej wschodniej granicy państwa satelickie w postaci Ukrainy i Białorusi, uzależnione od rządu z Warszawy). Pozycję odrodzonej i potężnej Polski chciał wykorzystać Adolf Hitler, pragnąć z nią podpisać sojusz. Polska niestety odmówiła, zawierając później sojusz z Aliantami (co okazało się w późniejszym czasie dla Polski i Polaków katastrofalną w skutkach decyzją). 2. Niepodległość dała możliwość pisania, mówienia i nauczania w języku polskim, co dało możliwość szybkiej restauracji zubożałej polszczyzny. Restytucja RP z czasów przedrozbiorowych nie udała się w pełni z powodów protestów krajów Zachodniej Europy, oraz nieugiętości władz sowieckich. Kultura przeżywała rozkwit. Polska kinematografia tworzyła w tym okresie filmy jedne z najlepszych w Europie. Otwarto również w Polsce drugi na świecie Wydział Sztuki Reżyserskiej. W tym czasie tworzyło również wielu wyitnych pisarzy, takich jak Gałczyński, Mrożek, czy Witkacy.
