-cześć -hej -jak tam się czujesz po swoim wypadku? - zapytałem mojego przyjaciela -nie zbyt dobrze - odpowiedział -czemu? - zapytałem -no bo widzisz ciągle jestem w szoku dlaczego to musiało stać się akurat mi?! - żalił mi się -nie wiem taki los. może opowiesz mi o tym? - zachęciłem go (byłem ciekawy tej całej historii) -Dobrze. pewnego dnia jechałem z żoną i dziećmi do zakopanego. było ślisko więc wpadłem w poślisk i.... - przerwał, łzy poleciały mu z oczu -o.... nie chcesz nie musisz mi mówić - powiedziałem (chociaż chciałem żeby mi powiedział) - nie, nie powiem. (co za ulga) - wpadłem w poślisk i przeżyliby, gdyby nie to, że... tir jechał na przeciwnym pasie - rozpłakał się - ktoś umarł?! - tak. moje dzieci... - płakał - przepraszam, ja nie wiedziałem.... - żałowałem swojej dociekliwości -ha ha ha. -co?! -pryma aprilis. nikt nie umarł ale ten wypadek zdarzył się naprawdę! - roześmiał się - to nie było śmieszne... ha ha ha - było. - może - dobra muszę lecieć - powiedział - ok. nigdy więcej takich żartów. -ok! -pa! -pa!
