"Samotność jest przyjemnością dla tych, którzy jej pragną, a męką dla tych, którzy są do niej zmuszeni" - refleksje w oparciu o literaturę.

"Samotność jest przyjemnością dla tych ,którzy jej pragną ,a męką dla tych którzy są do niej zmuszeni"-jakie refleksje budzi w tobie przesłanie zawarte w temacie. Omów na przykładzie .

Brzydko mówić "człowiek zwierzęciem stadnym jest", i nie powinien Żyć samotnie. Tak natura dyktuje, a i stwórca te tak myślał, skoro stworzył mężczyznę i kobietę. Jednostka jest niczym. Zawsze w grupie ludziom żyło się lepiej i bezpieczniej. Już od najstarszych epok człowiek tworzył wspólnoty, gromadził się w wygodnym dla siebie miejscu na ziemi, blisko rzeki, lasu i pól, a im większa była grupa tym silniejsza i bezpieczniejsza. Tak też dzieje się do dnia dzisiejszego.

Jednak są od tego wyjątki. Nie każdy człowiek potrafi żyć w stadzie, szuka więc alternatywnego sposobu na życie. Chce być sam, nie ma ochoty nawiązać kontaktu z drugim człowiekiem, jego wyzwaniem jest samotność. Jedni zamykają się za furtą klasztorną i w odosobnionej celi spędzają czas na medytacjach i modłach, inni wybierają pustelnicze życie w lasach. Jest to wygodny sposób na życie, gdyż nie martwią się o swoich bliskich, nie myślą o przyszłości swojej i swojego współtowarzysza życia, czy o przyszłości swoich dzieci. Problemy w kraju też są im obce. Ogromne kłopoty dnia codziennego są poza nimi. Jedyna troska to troska o siebie jedyny problem to aby przetrwać do dnia następnego.

Bywa też, że zmęczenie natłokiem spraw własnych, rodziny czy kraju jest przyczyną, że człowiek szuka odosobnienia. Z samotności czerpie przyjemność, odpoczywa, nabiera sił do dalszej walki z przeciwnościami losu.

Inaczej dzieje się w duszy tych, zmuszeni są do życia w izolacji od otoczenia, od jego spraw i problemów. Cierpią, tęsknią, nie umieją z tym żyć. Wielu pisarzy i poetów polskich skazanych było na takie wygnanie.

Tęsknota, refleksje, cierpienia duszy i serca przelewane były na papier, powstawały utwory, które do dziś są arcydziełami sztuki literackiej.
Przykładem niech będą utwory Adama Mickiewicza, wśród których na uwagę zasługują Sonety Krymskie. Jest to cykl 18-stu utworów, stanowiących liryczny pamiętnik podróży. Uczucia dochodzą do głosu, najsilniejsza jest świadomość samotności i wyobcowanie. Natomiast tęsknota najbardziej uwidoczniona została w Stepach Akermańskich. Cisza, samotność wśród ciemności i gwiazd, nastrój, bezruch, -cóż może czuć człowiek w takiej atmosferze? Nostalgię, gorycz wyizolowania, nieszczęśliwą miłość, smutek i pogodzenie z losem.

Adam Mickiewicz zmuszony był do życia w samotności. Sytuacja polityczna kraju, jego poglądy na sprawy społeczne, działalność w związkach filaretów i filomatów, aresztowanie i procesy, Wszystko to wpłynęło na to że, Mickiewicz był zmuszony do opuszczenia ojczyzny i do tułania się po Europie. W tym przypadku samotność to męka.

Innym przykładem człowieka cierpiącego z powodu samotności jest Jan Kochanowski, który po śmierci ukochanej córeczki Urszulki, zostaje sam z ciężarem rozpaczy i żalu. Nikt i nic nie jest mu w stanie pomóc. Górę biorą uczucia zwątpienia, tęsknoty, rozgoryczenia. Poeta nie znajduje spokoju ducha. Jest zdesperowany, i bezbronny wobec Boga i jego wyroków. W takim cierpieniu człowiek jest zawsze sam, i może liczyć tylko na czas, który uleczy mu rany.

Samotność z wyboru prezentuje nam utwór "Ludzie bezdomni" Stefana Żeromskiego. Otóż doktor Tomasz Judym, społecznik, inteligent, człowiek wrażliwy na krzywdę ludzką podejmuje samotną i beznadziejną walkę w obronie najuboższych. W Warszawie daremnie stara się skłonić do działania swych kolegów lekarzy, których nie, że "lekarz dzisiejszy to lekarz ludzi bogatych". Zostawszy lekarzem w Cisach, domaga się oczyszczenia rzeki z trującego szlamu powodującego epidemię. Ma wielu przeciwników, ponosi klęskę. Odrzuca miłość młodej nauczycielki Joasi Podborskiej, wybiera samotność.