asola zwykła pochodzi z Ameryki Środkowej i Południowej a wielokwiatowa z Meksyku. Nasiona fasoli zostały przywiezione przez Kolumba do Hiszpanii skąd jej uprawa rozpowszechniła się w całej Europie. Pierwsze fasole były roślinami tycznymi o strąkach włóknistych, zielonych i o ciemnych nasionach. Fasola zwykła jest rośliną roczną. Fasola wielokwiatowa w klimacie łagodniejszym jest rośliną trwałą natomiast w Polsce uprawiana jest jako roślina roczna. System korzeniowy fasoli zwykłej jest wrażliwy na uszkodzenia i odznacza się słabą zdolnością regeneracji, stąd też roślina źle znosi przesadzanie i zabiegi pielęgnacyjne mogące uszkodzić jej system korzeniowy. Fasola wielokwiatowa ma korzenie silniej rozwinięte, mięsiste, grube, które w klimacie łagodniejszym zimują i wytwarzają nowe pędy. Łodyga fasoli zwykłej i wielokwiatowej jest zielna, drewnieją tylko jej starsze części. Pod względem długości i typu łodygi dzieli się fasolę zwykłą na: 1) karłowatą, krzaczastą o łodygach 20-60 cm zakończonych kwiatostanem; 2) biczykową o łodydze długości 60-120 cm, płożącej się lecz bez zdolności owijania się wokół podpory i 3) tyczną o łodydze długości 2-3 m wijącej się wokół tyczek. Owocem fasoli jest strąk, którego wielkość, zabarwienie i kształt zależą od odmiany. Pod względem budowy wewnętrznej strąka dzieli się fasolę na dwie grupy: 1) odmiany szparagowe, tzw. bezwłókniste; 2) na suche nasiona, włókniste.
