Siostry i Bracia w Chrystusie Panu, Gdybym was zapytał, za co możemy dziękować Bogu na pewno usłyszałbym wiele odpowiedzi: za życie, za zdrowie, rodzinę, przyjaciół. Ilu z was jednak podziękowałoby za łaskę przyjmowania Komunii Świętej? A trzeba nam wiedzieć, że jest to łaska niewypowiedziana, której słodyczy nawet aniołowie nie mogą skosztować, a została dana nam, ludziom. Oto bowiem na każdej Mszy świętej Najwyższy Bóg zniża się z chwały niebios do tego chleba. To poniżenie wynika z Jego ogromnej miłości do człowieka. Bóg pragnie złączenia z duszą ludzką, pragnie jedności z nami. W Komunii świętej ja i Bóg stajemy się z jednym. Nic dziwnego więc, że ten Chleb jest Chlebem życia wiecznego. W Komunii, sakramencie jedności, wszystko co mam nie jest już tylko moje, ale należy do Boga, a to, co jest Boga- a więc cały wszechświat, całe niebiosa najwyższe- należy do mnie. Czyż jeden z aktów strzelistych nie mówi "Bóg mój i wszystko moje"? Ponadto mówi się: kto z kim przystaje, takim się staje. Czyż łącząc się z Bogiem nie dążę do doskonałości, do pełni miłości, która jest w Bogu? Każda Komunia czyni nas zdolniejszymi do kochania bliźnich i Boga. Nie zaniedbujcie więc tego sakramentu, który nie bez powodu nazywany jest Najświętszym. To łaska tak wielka, że niczego więcej nie można żądać. Przyjmujcie Boga do siebie i adorujcie Go w swoim sercu. Amen.
