opisz historię, budowę i możliwości techniczne oboju.

OBÓJ to instrument dęty drewniany, który posiada podwójny stroik. Powstał w XVII w. we Francji i był odmianą innego, znanego jeszcze ze średniowiecza instrumentu – szałamai. Ostateczna konstrukcja oboju dokonała się dopiero w XIX w. Instrument ten ma skalę od b do a3, a barwę zależną od wysokości wykonywanych dźwięków. Dolne dźwięki są wyraźne, a wysokie dość ostre. Średnica skali jest najładniejsza – dzięki są typowe dla tego instrumentu, delikatne i lekko nosowe. Ten piękny instrument jest szczególnie uwielbiany przez kompozytorów od początku jego powstania. Obój był w XVII w. instrumentem przede wszystkim solistycznym. Od XIX w. jest także instrumentem orkiestry symfonicznej, a kompozytorzy chętnie piszą dla niego piękne linie melodyczne do poprowadzenia kantyleny.   Budowa oboju: piszczałka drewniana (heban) o długości 65 cm. -         ustnik z podwójnym stroikiem; -         część górna z klapami; -         część dolna z klapami; -         czara dźwiękowa (lejkowata).   Zapis w kluczu wiolinowym, strój C. Technika gry: ustępuje ruchliwością fletowi, ale ma duże walory kolorystyczne. Wykonalne są: biegniki, ozdobniki, legato, staccato, flażolety.   Rożek angielski stanowi altową odmianę oboju. Nazwa pochodzi od wcześniejszej odmiany tzw. oboju myśliwskiego, który w kształcie był wygięty w półkole. Rożek angielski posiada większe rozmiary, a co za tym idzie, niższą skalę dźwiękową. Jest instrumentem transponującym o kwintę w dół.