We wtorek był tak słoneczny dzień, że po prostu nie mogłem się oprzeć temu początkowi wiosny i musiałem wyjść na spacer. Cieszyłem się piękną pogodą, patrząc w górę, ku niebu, gdy nagle wpadł na mnie pewien chłopak. -Uważaj sobie! - krzyknąłem. -Spokojnie, nie nerwowo. Zapatrzyłem się. -Przepraszam, ja też. Jest taka ładna pogoda, że muszę się nią nacieszyć, bo nie wiadomo, jak długo potrwa. W tym miesiącu jest trochę zdradliwa, jak to mówią. -Tak masz rację. Nigdy wcześniej cię tu nie widziałem. -Jestem tu dopiero drugi raz. No, może trzeci. A ty często tu bywasz? A w ogóle jak masz na imię? -Przechodzę tu codziennie, kiedy tylko mogę. Lubię to miejsce. Mam na imię Marek, a ty? Rzeczywiście. Był tu spokój i cisza, samochody nie jeździły i rzeczywiście to jedno z niewielu miejsc, w których człowiek może odpocząć. -Krzysiek. Miło cię poznać. -Mi też. Powiem ci, że to miejsce ma magię. Marek ma dłuższe brązowe włosy i zielone oczy. W dodatku jest całkiem podobny do mojego wujka Ryśka, brata mamy. -Chodź, pokażę ci. - powiedział zarzucając grzywkę na bok już kolejny raz. Poszliśmy w stronę małego lasku. Marek idąc trochę się garbił, co zawsze denerwuje moją babcię. Tak, często zwraca mi na to uwagę, więc chodzę wyprostowany już w przyzwyczajenia, ale nie potrafiłem mu tego powiedzieć. -Co jest w tym lesie? - zapytałem. Nagle stanął, wielkimi dłońmi odrzucił kilka pni drzew i zaczął schodzić na dół. -To natura zrobiła. Ja tu tylko urządziłem. - miał niski głos. Wyglądał na siedemnaście lat, czyli był rok starszy ode mnie. Tam było naprawdę pięknie. -Podoba ci się? - powiedział zarzucając kolejny raz grzywkę. Zauważyłem też, że dość często mruga oczami. -No jasne, jeszcze się pytasz? Fajnie tu, naprawdę. -Nikt nie wie o tym miejscu. W tym momencie rozległa się moja komórka. To była mama, musiałem wracać do domu. Ominę fakt, że w tym lesie wybrudziłem nowe spodnie, bo było tam straszne błoto. Ogólnie mówiąc to było niesamowite spotkanie i mogę powiedzieć, że nie mam wątpliwości, że Marek to mój najlepszy kolega.
