Muzyka biesiadna nierozerwalnie wiąże się z muzyką ludową. Różnorodność i liczebność przykładów muzyki ludowej zawdzięczamy Oskarowi Kolbergowi, żyjącemu w ubiegłym stuleciu ( 1814 – 1890 ), który stał się twórcą polskiej etnografii muzycznej i najważniejszym zbieraczem pieśni ludowych. Rozmiłowany w polskiej muzyce ludowej, przewędrował w ciągu 50 lat niemal cały nasz kraj, spisując zasłyszane melodie ludowe i wszystkie dane dotyczące życia ludu. Zbiory i prace Kolberga obejmują łącznie 36 drukowanych tomów. Stanowią je: 24 tomy dzieła pt. Lud, jego zwyczaje, sposób życia, mowa, podania, przysłowia, obrzędy, gusła, zabawy, pieśni, muzyka i tańce, oraz tzw. Obrazy etnograficzne w 12 tomach. W wymienionych dziełach mieści się ponad 10 000 pieśni ludowych z melodiami. Większość z nich Kolberg sam zanotował, część pochodzi ze starych źródeł lub z zapisów jego przyjaciół i znajomych. Zbiory Oskara Kolberga obejmują niemal wszystkie regiony Polski. Muzycy ludowi nie znali zapisu nutowego, toteż utwory przekazywane były drogą tradycji z pokolenia na pokolenie. Dlatego melodie ludowe są zazwyczaj krótkie i nieskomplikowane. Pieśni ludowe są często dziełem zbiorowym anonimowych twórców – cechą twórczości ludowej jest więc anonimowość. Do naszych czasów zachowało się wiele bardzo dawnych pieśni. Niektóre z nich oparte są na skali pentatonicznej ( bezpółtonowej lub półtonowej ). Chronologicznie późniejsze pieśni oparte są na skalach modalnych: doryckiej, frygijskiej, miksolidyjskiej. Na Podhalu powstała typowa dla tego regionu - skala góralska. Polskie melodie ludowe w znacznej większości opierają się jednak na skalach dur – moll ( charakterystyczna diatonika ). Ze względu na rolę jaką pełnią , pieśni dzielimy na cztery grupy: obrzędowe ( np. dożynkowe ), przyśpiewki towarzysko – taneczne ( np. wiwat ), pieśni związane z trybem życia ( np. pasterskie, zbójnickie, żołnierskie, flisackie ), pieśni nie związane z okolicznościami ( liryka i epika ). Niektóre pieśni spotyka się jednocześnie w wielu regionach. Nie są one jednak identyczne – mimo zachowanych cech ogólnych, wykazują dość duże zróżnicowanie w szczegółach. Te warianty są wynikiem oddziaływania wielu czynników. Przede wszystkim ludowi wykonawcy przystosowują pieśni do typu muzyki własnego środowiska. Jest to zjawisko zmienności świadomej. Pieśni ulegają także zmienności nieświadomej, będącej konsekwencją przekazywania tradycją ustną. W polskiej muzyce ludowej można wyróżnić dwie techniki wykonawcze, uwarunkowane regionalnie – Prawie na całym obszarze Polski melodie są jednogłosowe, jedynie w Tatrach i Pieninach występuje wielogłosowość ( występowanie interwałów tercji, kwarty, unikanie sekund ). Specyficznego charakteru nadają polskiej muzyce ludowej instrumenty własnoręcznie wykonane. Z instrumentów smyczkowych zachowały się mazanki wielkopolskie, które towarzyszą zazwyczaj dudom. Na Podhalu spotyka się żłóbcoki, wyżłobione z jednego kawałka drewna, czterostrunowe, w kształcie podobne do skrzypiec. Instrumentem wchodzącym w skład kapel regionalnych są basy mające trzy struny. Z instrumentów szarpanych spotyka się, zwłaszcza na Pomorzu, monochord diable skrzypce. Składają się one z prostokątnej skrzynki rezonansowej przytwierdzonej do kija metrowej długości. Struna jest przymocowana do ruchomej gałki, która pozwala na jej skracanie. Z polskich ludowych instrumentów dętych najpopularniejsze są piszczałki i bekace – od prymitywnych robionych z liści czy łodyg, do drążonych w wierzbie. Dużymi rozmiarami charakteryzują się trąby pasterskie bez otworów bocznych, znane na Podhalu jako trembity ( trombity ) , na Pomorzu – bazuny, na Kurpiach czy w Lubelskiem – ligawy, na Podhalu – nazywane gajdami. Dudy składają się z miecha, z worka, który jest zbiornikiem na powietrze, oraz dwóch piszczałek – przebierki o siedmiu otworach bocznych i bąka. Odmianą dudów jest kozioł , nieco większy , o szerokiej skali. Klarnet jest instrumentem fabrycznym, przeważnie w stroju C , niekiedy – Es. Z instrumentów perkusyjnych używane są kołatki, bęben duży i mały, talerze. Wiejscy instrumentaliści grając kierują się słuchem. Zespół kilku instrumentów nosi nazwę kapeli. Najpopularniejszy typ kapeli składa się z dwojga skrzypiec, basów i klarnetu. Ponadto w różnych regionach w skład kapeli wchodzą: dudy, cymbały, akordeon, a nawet saksofon. W obecnych czasach muzykę biesiadną wykonuje wiele kapel ludowych, propagując ten rodzaj muzyki wśród społeczeństwa. Na wsi funkcjonują często muzycy - amatorzy, natomiast w miastach coraz częściej powstają profesjonalne zespoły związane z wykonywaniem muzyki biesiadnej (śpiew, akompaniament instrumentów ludowych oraz często taniec). Zespoły te występują podczas większych uroczystości miejskich, wiejskich, a także podczas lokalnych imprez o charakterze masowym. Do najbardziej znanych piosenek muzyki biesiadnej należą: - Szła dzieweczka do laseczka - A wszystko te czarne oczy - Cyganeczka Zosia - Zagraj mi piękny Cyganie - Czerwony pas - Na Drogę Życia - Cztery razy po dwa razy - Czy chciałaby pani - Głęboka Studzienka - Jarzębina czerwona - Kaczuchy - Zasiali Górale (Trojak) - Czerwone Jabłuszko - Zielony mosteczek - Kominiarz - Ballada o jednej Wiśniewskiej - Komu dzwonią, temu dzwonią - Krakowianka - Czerwone róże są - Kurdesz - Maryjanka - Obozowe Tango - Widziałem Marynę raz we młynie - Wszystkie Rybki - Rezerwa (godzina piąta …) - Siadła Pszczółka - Upływa szybko życie - W piwnicznej izbie - Zabrałaś serce moje - Pije Kuba do Jakuba - Przepijemy naszej babci - Marianna - Hej Sokoły- Ukraina Oczywiście nie jest to kopia z netu, tylko tekst opracowywany i pisany ręcznie. Pozdrawiam.
