porównaj ekspresjonizm z impresjonizmem w muzyce

EKSPRESJONIZM to kierunek występujący w muzyce w kilku fazach w okresie ok. 1905-1925, nie oznaczający jednolitego stylu, lecz raczej postawę twórczą charakterystyczną głównie dla kompozytorów niemieckich i austriackich. W odróżnieniu od impresjonizmu czerpiącego impulsy twórcze głównie z wrażeń świata zewnętrznego, ekspresjonizm postuluje bezpośrednie ujawnienie w sztuce najbardziej ukrytych subiektywnych przeżyć wewnętrznych. Wyraża zagubienie  człowieka w świecie, jego konflikt z otoczeniem oraz lęk przed światem. Typowe muzyczne dramaty ekspresjonistyczne tworzyli : Arnold Schonberg („Erwartung” – „Oczekiwanie”; „Gluckliche Hand” – „Szczęśliwa ręka”), Alban Berg („Wozzeck”), Aleksander Skriabin („Poemat ognia”), Bela Bartok („Cudowny mandaryn”). IMPRESJONIZM muzyczny ( przełom XIX i XX wiek ) powstał około 15 lat po pojawieniu się tego kierunku w malarstwie. Jeden z obrazów C. Moneta wystawiony w Paryżu w 1874 roku ( pt. „Impresja – wschód słońca” ) dał nazwę i początek temu ruchowi, który reprezentowali, poza Monetem, tacy malarze jak : Cezanne, Degas czy Renoir. Impresjonistom chodziło głównie o malowanie w plenerze, gdzie łatwo uzyskuje się grę świateł i cieni, a barwy zastępują linie. Obrazy impresjonistyczne miały nastrój i atmosferę, trudno było mówić o precyzji linii i formy, liczyło się jedynie wrażenie.             Podobnie kompozytorzy, których nazwano impresjonistami, dbali bardziej o barwność muzyki, niż o jej kontury oraz o uzyskanie wrażenia, niż o przekaz formy. Do najwybitniejszych przedstawicieli tego kierunku należeli Claude Debussy i Maurycy Ravel. W Polsce w duchu impresjonizmu tworzył przez pewien okres czasu Karol Szymanowski.   Pozdrawiam.