Szkoły narodowe to kierunki, które wyodrębniły się w połowie XIX wieku w muzyce szeregu krajów, akcentujące elementy rodzime pod wpływem budzącego się poczucia narodowej odrębności. Czynnikiem inspirującym twórczość muzyczną stał się rodzimy folklor, w tematyce oper i poematów symfonicznych nawiązywano często do scen z historii narodu. Najwcześniej powstała szkoła rosyjska. Nowy etap w muzyce rosyjskiej zapoczątkował Michał Glinka ( 1804 – 1857 ). Stworzył on podstawy stylu narodowego, które rozwinęli później kompozytorzy tzw. Potężnej Gromadki. Silny wpływ na kompozytorów Potężnej Gromadki wywarła także twórczość Aleksandra Dargomyżskiego ( 1813 – 1869 ). Potężna Gromadka to grupa kompozytorów rosyjskich, w skład której wchodzili: Milij Bałakiriew, Aleksander Borodin, Cezar Cui, Modest Musorgski, Mikołaj Rimski – Korsakow. Wzrastające poczucie narodowe pozwoliło rozwinąć swą działalność wielkim indywidualnościom twórczym, korzystającym świadomie z tradycji, również na gruncie muzyki czeskiej. Byli to dwaj kompozytorzy: Bedrich Smetana oraz Antonin Dworzak. W XIX wieku, podobnie jak w innych krajach, także w Skandynawii powstały dzieła zainspirowane własną narodowością.Najwybitniejszymi twórcami byli: Edvard Grieg, przedstawiciel muzyki norweskiej oraz Jean Sibelius, przedstawiciel muzyki fińskiej. Narodowy styl w Polsce reprezentuje S. Moniuszko i F. Chopin, we Francji - C. Franck, a w Hiszpanii - I. Albeniz. Nie jest to kopia z netu, tylko tekst pisany ręcznie. Pozdrawiam.
