Napisz notatkę do tematu     Jak zapisywano muzykę     dziękuje z góry za zrobione to zadanie

Notacja muzyczna to system znaków graficznych odzwierciedlających konstrukcję dzieła muzycznego i umożliwiających jego zapisanie i odtworzenie. Rozwój notacji był zawsze wynikiem rozwoju sztuki muzycznej, któremu towarzyszył z pewnym opóźnieniem. Najstarsze systemy notacyjne posługiwały się znakami pisma niemuzycznego (cyfry). Odzwierciedlały one, w sposób mało precyzyjny, wysokość dźwięków, a niektórych przypadkach również rytm, ujmując jedynie ogólny schemat utworu. Notacja starożytnej Grecji wywodziła się z liter alfabetu. Pod bezpośrednim wpływem tej notacji rozwinęły się literowe notacje w średniowieczu. Europejska muzyka liturgiczna posługiwała się notacją neumatyczną. Najstarsze zabytki polifoniczne notowane były za pomocą notacji dazjalnej,  notacji literowych (X-XI wiek) i diastematycznych (szkoła St. Martial). Z chwilą wykształcenia techniki organalnej (forma wielogłosowa) notacja neumatyczna, nie określająca ściśle rytmu, została odrzucona na korzyść notacji modalnej, która rozwinęła się w szkole Notre Dame. Głosy podpisywano wówczas nad sobą w sposób partyturowy . Rozwój tej notacji w XIII i XIV wieku doprowadził do wyodrębnienia samodzielnych wartości rytmicznych, początkowo longi i brevis, ok. 1250 r. również semibrevis, a następnie dalszych drobnych wartości oraz określenia rytmiki (- ligatur 1260). Systematyzacji zdobyczy tych czasów dokonał po 1300 roku Philippe de Vitry, ujmując wzajemne relacje w ramach modus, tempus i prolatio, stwarzając tym samym podstawy NOTACJI MENSURALNEJ, która przetrwała w swych ogólnych formach do 1600 roku i była bezpośrednim punktem wyjścia współczesnej notacji muzycznej. Notacja mensuralna dzieli się na notację mensuralną czarną, zwaną również francuską (ok. 1300-1450) oraz notację mensuralną białą (ok. 1450-1600). Różnice między tymi dwoma systemami były nieznaczne: polegały w zasadzie tylko na zaczernianiu wszystkich nut w pierwszym oraz pozostawieniu wszystkich wartości nie zaczernionych w drugim systemie. Zmiana ta łączyła się z powszechnym zastąpieniem pergaminu papierem, który w miejscach nasyconych barwnikiem łatwo ulegał zniszczeniu. Mensuralne systemy notacyjne służyły muzyce wykonywanej zespołowo. Muzykę solową notowano w tabulaturach, posługując się w tym celu odrębną notacją muzyczną, zależną od instrumentu. Zasadniczo istniały 2 typu tabulatur: klawiszowe oraz lutniowe. System notacji mensuralnej stosowany do zapisu polifonii i monodii mensuralnej, ustalał dokładny stosunek czasu trwania poszczególnych nut na zasadzie dwojakiego podziału rytmicznego: trójdzielnego (perfectio) i dwudzielnego (imperfectio). Znaki nutowe notacji białej składały się z szeregi pojedynczych nut i ligatur oraz zespołu pauz odpowiadającym odpowiednim notom pojedynczym: maxima, longa, brevis, semibrevis, minima, semiminima, fusa, semifusa. Wartości nut w ligaturach opierały się na odrębnych zasadach. Wartości rytmiczne pojedynczych nut i ich podział na mniejsze wartości zależały przede wszystkim od dwu- lub trójdzielności brevis i semibrevis. Podział brevis określano terminem tempus, podział semibrevis terminem prolatio. Kompilacja rytmiczna kompozycji wokalnych XV i XVI wieku wymagała, obok stosowania przytoczonych zasad podziału rytmicznego, także szeregu pomocniczych środków modyfikowania czasu trwania poszczególnych dźwięków, wyrażonych znakami muzycznymi. Ten typ notacji, został udoskonalony w XVII w. i stał się bezpośrednim punktem wyjścia dla współczesnej notacji muzycznej.     Cały tekst opracowywałam sama, nie jest to żadna kopia z netu. Pozdrawiam.