Jakie weneckie zabytki znajdują się przy pałacu Świętego Marka

Plac Świętego Marka Plac Świętego Marka to centrum Wenecji, jest on też często traktowany jako punkt odniesienia dla przybywających do miasta turystów. Jego początki sięgają IX wieku. Na esplanadzie prowadzącej do Placu stała wcześniej latarnia, dwa małe kościoły oraz duży ogród ufundowany przez wspólnotę religijną w IX wieku. Po powodzi w 1177 roku Plac został przebudowany i poszerzony do obecnych rozmiarów. Skwery otaczone są przez domy i arkady “Procuratie”, zwane tak ponieważ zwykli w nich pracować prokuratorzy w czasach Republiki Weneckiej. Wyróżnia się dwa rodzaje Procuratie: Stare Procuratie i Nowe Procuratie. Jednym z najbardziej znanych dzieł architektonicznych Wenecji jest datowana na XV wiek Wieża Zegarowa. Znajduje się ona na szczycie łuku, znajdującego się na jednej z najbardziej ruchliwych ulic, a jednocześnie głównej strefy handlowej miasta, la Merceria. Zdobiony emaliowany zegar astronomiczny wskazuje, poza czasem, fazy księżyca oraz pozycję słońca w zodiaku. Powyżej zegara znajduje się Madonna z Dzieciątkiem. Warto przespacerować się skwerem pod arkadami, oglądając drogie sklepy i wypić kawę lub gorącą czekoladę w jednym z historycznych kafejek jak el Quadri, jakkolwiek trzeba liczyć się tu z wysokimi cenami. Na końcu skweru można zobaczyć Campanile, otwartą w 912 roku wieżę dzwonniczą, wysoką na 98 metrów. Warto również wejść na górę, skąd rozciąga się wspaniały widok na dorzecze Świętego Marka, wodny obszar pomiędzy Canal del Lido, La Giudecca i Canale Grande. Bazylika Świętego Marka Bazylikę zbudowali w 828 roku dwaj weneccy kupcy, aby umieścić tam przywiezione z Egiptu relikwie Świętego Marka Ewangelisty. W 976 roku oryginalny budynek został doszczętnie zniszczony wskutek pożaru, który pozbawił życia również tych, którzy jako jedyni znali miejsce przechowywania szczątków św. Marka. Budynek, który można obecnie oglądać, pochodzi z 1904 roku, kiedy to poświęcono tu nowy kościół. W cudowny sposób ukruszył się wtedy jeden z filarów i w ten sposób odkryto szczątki świętego Marka. Od tego czasu są one przechowywane w krypcie. Plan bazyliki oparty jest na bazie greckiego krzyża, a wnętrze jest bogato dekorowane marmurem i drogocennymi klejnotami pochodzącymi ze wschodu. Klejnotów użyto również przy układaniu mozaik, które zdobią wnętrze bazyliki, i dają niesamowity efekt kolorów kopułom i sklepieniom. Główna fasada skałda się z pięciu portali zamkniętych drzwiami z brązu. Płaskorzeźna głównych drzwi “Puerta de Fiori” Narodzenie Chrystusa. We wnętrzu bazyliki znajduje się skarb la Pala de Oro, przykład niezwykłego kunsztu bizantyjskiego. W bazylice przechowuje się także szczątki pochądzych z Konstantynopola koni. Pałac Dożów Restuarowany wielokrotnie Pałac Dożów znajduje się zaraz obok Bazyliki Świętego Marka. Najdroższa renowacja miała miejsce po pożarach w 1574 i 1577 roku. Pałac Dożów był rezydencją Doży, el dux, siedzibą weneckiego rządu i sądu, oraz miejskiego więzienia do czasu upadku Republiki w 1797 roku. Pałac jest najlepszym przykładem sztuki gotyckiej Wenecji. Dekorowany białym i różowym marmurem, z imponująca fasadą, pięknie oświetloną światłem słonecznym. W środku można podziwiać wspaniałe dziedzińce ze wspaniałą renesansową fasadą główną, z nadzwyczajnymi rzeźbionymi dekoracjami oraz serie łuków. Z jednej strony Pałacu odchodzi od niego przerzucony przez Canale Grande Most Westchnień. Jego nazwa pochodzi od westchnień skazanych, którzy przechodząc przez niego żegnali się z widokiem Wenecji. Most Westchnień Do drugiej połowy XVI wieku więzienia mieściły się w Pałacu Dożów. Nowe więzienia były budowane naprzeciw Pałacu, z drugiej strony kanału. Most Westchnień został zbudowany w 1602 roku aby połączyć ze sobą Pałac i nowe więzienie. Nazwa mostu pochodzi od westchnień więźniów, którzy przechodzili mostem aby zostać następnie zamkniętym w więzieniu. Cele więzienne znajdowały się w zimnych i wąskich podziemnych tunelach, gdzie wciąż można poczuć atmosferę przeszłości. Niektóre cele były zbudowane z metalu, inne z drewna, ale wszystkie znajdowały się pod poziomem morza. Teatr La Fenice (”Feniks”) Teatr zbudowano między 1790 a 1792 rokiem. Widownia składa się z pięciu rzędów loży. Teatr zdobiony jest złotem i srebrem, jak również kolorowymi talerzami i medalionami, które mogą trochę rozpraszać widzów podczas przedstawienia. Zgodnie z tradycją włoskich teatrów można tu jeść, grać i zabawiać gości w trakcie przedstawienia. W 1996 roku pożar zniszczył teatr, a obecny wygląd to zasługa przeprowadzonej w 2003 roku rekonstrukcji, zgodnej z zasadami tradycyjnch weneckich technik. Canale Grande Canale Grande, lub “Canalazzo” dla Wenecjan, to główny kanał Wenecji dzielący miasto na pół. Stanowi on główny szlak komunikacji i to właśnie wzdłuż niego znajduje się większość znanych budowli. Wiele z nich należało do bogatych patrycjuszowskich rodzin kupców. Tutaj zbudowano wiele domów nazywanych “fondaco” (domów-magazynów), jako że mieściły one w sobie tak część handlową jak i mieszkalną kupców (jednym z najsłynniejszych jest Fondaco Tureckie). Niedaleko Mostu Rialto, jednego z najbardziej znanych czterech weneckich mostów Canale Grande, budowano pałace, jak na przykład La Ceca. Kanał od wczesnych lat był najbardziej uczęszczanym szlakiem komunikacji wodnej vaporettos, taksówek wodnych oraz gondoli. Najlepszym sposobem na zobaczenie majestatycznych budowli jest przejażdżka gondolą wzdłuż obu brzegów kanału. Trzy pozostałe mosty Canale Grande to: Most Akademii, Most Scalzi i Most Konstytucji. Każdego roku w pierwszą sobotę września na kanale ma miejsce historyczna Regatta, która przyciąga wiele typowych weneckich łodzi. Most Rialto i rynek: Początkowo Most Rialto był jedynym który łączył dwa brzegi Canale Grande. Most składa się z dwóch pochyłych podjazdów, z rzędem typowych weneckich sklepików z każdej strony, prowadzących do głównego portyku (zakrytym lecz otwartym z obu stron). W dawnych czasach to tu koncentrował się cały handel i gwar miejski. Rialto jest najstarszym z czterech mostów spinających Canale Grande. Znajduje się tu również rynek sięgający historią XI wieku, który przyczynił się w dużej mierze do wzrostu ekonomicznego miasta. To tutaj mieściły się zakłady oraz kramy gdzie sprzedawano złoto, tkaniny oraz przyprawy. Znajdowały się tutaj także banki i zakłądy ubezpieczeń morskich. Ca’ d’Oro To jeden z najwspanialszych pałaców w architekturze Wenecji w ogóle, a Canale Grande w szczególności. Godne uwagi są złocenia (stąd ich nazwa), oraz motywy dekoracyjne z marmuru. Znajduje się tam słynny obraz “San Sebastiano” Andrea Mantegny z 1490 roku. Arsenał Było to centrum i serce weneckiej potęgi morskiej. Arsenał sięga historią XII wieku i przez wiele kolejnych wieków był największą i najważniejszą stocznią oraz morskim depozytem w Europie. Obecnie znajduje się w nim Muzeum Marynarki Wenecji. Punta della Dogana Rozciąga się stąd wspaniały widok na całe dorzecze Świętego Marka. Tutaj w XV wieku rezydowali celnicy, których zadaniem była kontrola przybywających do Wenecji towarów. KOŚCIOŁY: Santa María della Salud Kościół Santa María della Salud zbudowano w miejscu, gdzie poprzednio mieścił się klasztor, jako podziękowanie Matce Boskiej za uwolnienie się Wenecji od zarazy w 1630 roku. Święto Santa María della Salud obchodzi się 21 listopada, wtedy Wenecjanie bardzo licznie uczestniczą w nabożeństwach. Znajduje się niedaleko Punta della Dogana i widać z niego całą panoramę dorzecza Świętego Marka. Godne uwagi są również schody główne, wejście oraz biała kopuła. Zaprojektował go architekt Baldassarre Longhena, użył przy tym białego marmuru, typowego dla barokowego stylu. San Giorgio Maggiore Kościół znajduje się na wyspie San Giorgio, naprzeciw Placu Świętego Marka. Zbudowano go między 1566 a 1610 rokiem według projektu Andrea Palladio, a znajdował się w nim pierwotnie klasztor weneckich benedyktynów. Zwrócić uwagę szczególnie należy na idealne proporcje wnętrza, tak typowe dla Palladio. W kościele można podziwiać także dzieła sztuki i obrazy takie jak m. in. “Ostatnia wieczerza” Tintoretto. San Moise’ To jeden z najstarszych kościołów w całej Wenecji, ponieważ jego budowę datuje się na VIII wiek. Oryginalnie budynek wykonano z drewna, potem przebudowano go w kamieniu zgodnie z życzeniem Moisé Vernier, któremu zawdzięcza on swą nazwę. Kościół spłonął w 1105 roku, po czym odestaurowano go w bizantyjskim stylu, jednak z gotyckimi elementami. Kościół odnowiono po raz kolejny w 1632 roku, kiedy to uległ kolejnemu pożarowi. Fasadę ukończono w 1668 roku. Santa Maria Gloriosa Dei Frari Kościół znajduje się w dzielnicy San Polo i jego historia związana jest z pierwszymi mnichami, następców świętego Franciszka z Asyżu. Budowę rozpoczęto w 1340 roku, a styl jest kombinacją wielu różnych stylów architektonicznych, połączeniem elegancji i kontrastów, co również przyczynia się do jego wielkości. Rozmiary kościoła są równie imponujące jak i dzieła w nim się znajdujące, jak na przykład “Asunta” Tiziano z 1516 roku. Kościół de San Zaccarías Kościół znajduje się w dzielnicy de Castello i zbudowany został między 1444 a 1515 rokiem. Połączono tu ze soba styl gotycki z elementami renesansowymi. Jeden z najbardziej znanych obrazów znajdujących się w kościele to “sacra conversazione” Giovanni Belliniego. Kościół Del Carmine Budowa kościóła Santa Maria Assunta, bądź Carmine, rozpoczęła się w 1286 i nie skończyła się przed 1348 rokiem. Znajduje się on w dzielnicy Dorsoduro. Fasada zawiera elementy gotyckie i bizantyjskie. Kościół Del Redentore Kościół znajduje się na wyspie Giudecca, a wzniesiony został między 1577 a 1592 rokiem według projektu Andrea Palladio. Zbudowano go chcąc uczcić koniec zarazy z 1576 roku. To z tej okazji obchodzi się tutaj również la Festa del Redentore w trzecią niedzielę lipca. Charakterystyczny dla kościoła jest jego elegancki klasyczny styl.