Marcelina z Mediolanu. Była ona siostrą św. Ambrożego, biskupa tego miasta, oraz św. Satyra. Urodziła się w r. 332 (lub 333), prawdopodobnie w Trewirze, gdzie jej ojciec był wysokim urzędnikiem cesarskim (praefectus pretorii-). Po jego śmierci wraz z matką przeniosła się do Rzymu. Tam to na Boże Narodzenie lub w uroczystość Objawienia Pańskiego w r. 352-354 (datowanie jest sprawą dyskusyjną) przyjęła z rąk papieża Liberiusza welon, oznakę dziewic poświęconych Bogu. Papież wygłosił przy tej okazji mowę, którą - zapewne po zastosowaniu retuszów - przekazał nam św. Ambroży. Wiodła teraz życie pełne bogobojności i surowych umartwień. Gdy brata, na którego miała ongiś wielki wpływ, obrano biskupem Mediolanu, osiadła w tym mieście; nie znamy jednak bliżej daty tej przeprowadzki. Ambroży dedykował jej jedno ze swych dziełek, De virginibus, i skierował do niej wiele listów (zachowały się jedynie trzy). Widać z nich, jak doskonale to rodzeństwo się rozumiało. Nie co innego wynika z pisma De excessu fratris, napisanego po śmierci brata, Satyra. Marcelina przeżyła wszystkich. Dlatego Paulin z Mediolanu, sekretarz Ambrożego, zbierając materiały do jego biografii, mógł się zwrócić do Marceliny po informacje dotyczące młodych lat świętego. Marcelina zmarła w r. 398 i została pochowana obok brata w S. Ambrogio. Starożytna mediolańska inskrypcja głosi, że Marcelina zmarła w połowie lipca. Kalendarz z XI w. i Martyrologium Rzymskie precyzując ten termin, wyznaczają na jej wspomnienie dzień 17 lipca.
