Wracałam właśnie ze szkoły i ujrzałam ślicznego pieska... Widać było, że lubi dzieci. Jak zwykle przy psach zawsze mówie do nich, więc powiedziałam: - Cześć piesku. Gdzie masz właściciela... ? - Nie mam. Zgubiłem. Osłupiałam z wrażenia! Pies umie mówić ?! Jak ?! Może tylko w Wigilię, wierzyłam w to...ale tak normalnie.? Troche się przestraszyłam, i odeszłam, lecz ten słodziutki szczeniak zawołał: - Nie, czekaj! My psy, ukrywamy to! Tylko nikomu nie mów! Zostań proszę... Odwróciłam się do pieska... - No dobrze, a jak się wabisz? - Ja się nazywam ... yyyyyy.... no ja nie mam imienia. ;< - Ojjjj, to ja Ci wymyślę! Chodź ze mną do domu,... - Ale,, czy twoi rodzice się zgodzą? - Tak! Od dawna chcę mieć psa. ;d - Wiesz, ja nie tylko umiem mówić... - Co?! Wow, będę mieć psa jakiegoś normalnie SUper Woman. ;d Bo jesteś suczką? - No, tak... - A co jeszcze umiesZ? - No ja.. latam. - Wow! To polećmy do domu. W tej chwili suczka rozwinęła skrzydła i polecieliśmy. Była rasy lablador. Wyglądała jak zwyczajny pies, ale była tak ładna... Czarna z pięknymi niebieskimi oczyma... Myślałam dużo o niej. - No dotarliśmy. Poczekaj chwilkę. - poszłam do rodziców. zgodzili się.- No! Teraz jesteś moja
