Mija czas i zmienia się mój widok z okna... W lato cudne lazurowe niebo i białe obłoki przesuwające sie po tafli tego bezgranicznego jeziora, ktore widnieje nad wsapniałym soczysto zielonym trwanikiem. W rogu ogrodu ,pod kasztanem, na wietrze kołysze się drewniana huśtawka, którą dziadek zrobił mi na 5 urodziny.Po lecie przychodzi jesień Trawa traci swój głęboki kolor. Zostaje pokryta przez złoty dywan liści kasztanowca. Huśtawka choć już nie jest tak błyszcząca nadal jest piękną ozdobą ogrodu. Niebo jest bardziej szare, a obłoki zajmują większą jego część. Od czasu do czasu, gdy tata zgrabi liście widać jeszcze wspomnienie lata- zieloną trawę, lecz nie na długo, bo wiatr rozwiewa liście spowrotem, po całym podwórzu. W końcu przychodzi zima. Spadła gruba warstwa białego puchu, który przykrył wszystko. Huśtawka nie kołysze się, ale teraz wygląda na tron. Po kilku dniach na podwórku jest pełno małych śledów stópek, to Ania wyszła się pobawić. Gdy śnieg zwilgotnieje stoi już bałwan w gustownym starym kapeluszu taty i z wełanianym szalikem mamy. Śnieg topnieje,a przez warstę chmuur zaczynają przebijać się promienie światła. Przyszła wiosna! Pozostałości po jesieni zostają uprzatnięte. Huśtawka ciągle stoi pod kasztanem, który zakwitł. Niebo znów staje się lazurowe...
