SCENA1 Ciemna noc.Padający deszcz.Gospodarz siedzi na ławce.W pewnej chwili ktoś puka.Gospodarz otwiera drzwi widzi ubogiego żebraka. Żebrak: Niech będzie pochwalony! Gospodarz: Na wieki wieków. Żebrak: Przenocujecie mnie, gospodarzu, strudzony jestem bardzo, z drogi idę. Gospodarz kiwa głaową, wzdycha. Gospodarz: Juści ostańcie, kiedy nie macie schronienia, Na dworze ciemno i mokro, ale wygodnie wam tutaj nie będzie.Chata mała, dzieci siedmioro, a obok w izbie żona chora.Ale z serca was proszę: czym chata bogata. Zmęczony żebrak siada i rozgląda się do okoła. Gospodarz przynoci mleko, miód i chleb. Poprawia siano i wychodzi po czym przychodzi z lalką na ręku. Gospodarz: Bóg mi dał ósme. Pokazuje lalkę ubogiemu. Żebrak: Ono wam przyniesie szczęście, zobaczycie. Zatrzymajcie się z chrztem do jutra do południa, a przyślę wam chrzestnego ojca, bardzo dobrego człowieka. Gozpodarz kiwa głową na znak zgody. Siadają na ławie i rozmawiają. SCENA 2 Gospodarz siedzi na ławce przed domem wyczekuje ojca chrzestnego.Nagle wstaje. Król Kazimierz: Podzieliłeś się wczoraj ze mną chlebemi chatą, a ja Ci dziś do chrztu syna trzymać będę. Gospodarz idzie do chaty po syna. Wychodzi z lalką na rękach. SCENA 3 Ołtarz kościelny. Ksiądz stoi na środku, obok Król Kazimierz i gospodarz. Gospodarz: Dziękuję o Królu mój i dziecka.Dziękuję niezmiernie.
