analiza dzieła sztuki     francisco goya "rozstrzelanie powstanców madryckich 3 maja 1808r"

Żołnierze po prawej stronie zostali przedstawienie jako "ludzie bez twarzy" - tępe narzędzia systemu, ślepo wykonujące rozkazy. Dlatego nie mają żadnych ludzkich cech, nie są w żaden sposób indywidualnie scharakteryzowani. Ich sztywna postawa bardziej przypomina automat niż człowieka. Grupa skazanych jest zindywidualizowana, na twarzach poszczególnych osób malują się różne uczucia: strach, gniew, determinacja. Zakonnik się modli, ktoś zasłania twarz. Obraz został wyraźnie podzielony na dwie części ukośną linią drogi, oddzielającą ofiary od katów. Jej linię powtarza ustawienie plutonu egzekucyjnego. Diagonalna kompozycja jest typowa dla malarstwa romantycznego, gdyż, w przeciwieństwie do kompozycji opartej na pionach i poziomach, wywołuje efekt dynamiczności całej sceny. Ogromną rolę odgrywa w obrazie światło. Padając na koszulę rozstrzeliwanego, która sama w sobie zdaje się emanować blaskiem, światło nie tylko skupia na nim naszą uwagę, ale też pokazuje wyraźnie, po czyjej stronie leży, zdaniem artysty, racja i przy kim są jego sympatie.