Biografia Juliusza Słowackiego
Poeta urodził się w 1809 roku w Krzemieńcu na Podolu jako syn Euzebiusza – profesora Uniwersytetu Wileńskiego i Salomei z Januszewskich. W 1814 roku jego ojciec umarł i małym Juliuszem opiekowała się matka, kobieta wykształcona, o dużej kulturze umysłowej, która wyszła powtórnie za mąż za profesora Be’cu, tego samego, którego opisał później Mickiewicz w III części Dziadów.
Młody Słowacki uczęszczał do gimnazjum w Krzemieńcu, następnie studiował prawo na Uniwersytecie Wileńskim. Po ukończeniu studiów w 1829 przyjechał do Warszawy, gdzie objął posadę aplikanta w Komisji Rządowej Przychodów i Skarbu. Gdy wybuchło powstanie listopadowe pracował w Biurze Dyplomatycznym księcia Adama Jerzego Czartoryskiego. W 1830 wyjechał z depeszami rządu do Anglii.
Emigrował do Francji, gdzie debiutował powieścią poetycką "Hugo" w 1830 roku. W latach 1832-1836 przebywał w Szwajcarii, wiele podróżował. Odwiedza Włochy, Grecję Egipt, Neapol, Palestynę, Rzym. W końcu został na stałe w Paryżu. Brał udział w słynnej uczcie u Januszkiewicza, gdzie spotkał się z Mickiewiczem, z którym stoczył bój - pojedynek na improwizacje.
W 1848 wyjechał do Poznania z zamiarem uczestniczenia w powstaniu wielkopolskim, jednak w nim nie uczestniczył. Jedzie na spotkanie z matką do Wrocławia, tam widzą się po raz ostatni. Gdy był młodzieńcem jego przyjaciel Ludwik Spitznagel popełnił samobójstwo, które mocno wpłynęło na psychikę Słowackiego. Nieszczęśliwie kochał się w dużo starszej od siebie Ludwice Śniadeckiej, która nie traktowała go poważnie. Juliusz często grywał na giełdzie, dzięki czemu miał pieniądze na własne dzieła.
Poeta zmarł na gruźlicę w 1849 roku, został pochowany na cmentarzu Montmartre. W 1927 roku, na polecenie marszałka Józefa Piłsudskiego, jego prochy przewieziono do kraju i złożono w krypcie na Wawelu.
TWÓRCZOŚĆ
Debiut powieścią Hugo w 1830 roku.
· Dramaty: Kordian (1834), Horsztyński (1835, wydanie pośmiertne 1866), Balladyna (1839), Fantazy (wydany 1866), Mazepa i Lilla Weneda (1840), Ksiądz Marek (1843), Sen srebrny Salomei (1844), Zawisza Czarny (1844-1845, wydany 1908), Samuel Zborowski (powstał zapewne 1845, wydanie całości 1903)
· Poematy: Anhelli (1838), Poema Piasta Dantyszka herbu Leliwa o piekle (wydane anonimowo 1839), Ojciec zadżumionych i Wacław zostały wydane wraz z poematem W Szwajcarii pt. Trzy poema (1839). Nie ukończony poemat dygresyjny Beniowski (pień 1-5, 1841, pień 6-10 w tomie 2 Pism pośmiertnych, 1866)
· Teksty filozoficzne: Genezis z Ducha (1844, wydany pośmiertnie 1871), we fragmentach pisanych w latach 1845-1846, ułożonych później przez badaczy w tzw. Poemat filozoficzny oraz w eposie historiozoficznym Król-Duch (powstanie 1845-1849, rapsod 1 wydany 1847) i w Odpowiedzi na Psalmy przyszłości (1848).
Inne ważne dzieła:
· Arab
· Do matki
· Godzina myśli
· Grób Agamemnona
· Hymn
· Hymn o zachodzie słońca na morzu (inc. Smutno mi, Boże!)
· Lambro
· Podróż do Ziemi Świętej
· Rozmowa z piramidami
· Samuel Zborowski
· Testament mój
· W Pamiętniku Zofii Bobrówny
Słowacki rozwinął tzw. doktrynę genezyjską, która zakładała duchową istotę wszechrzeczy oraz stały rozwój. W latach 1842-43 poeta związał się przejściowo z Kołem Andrzeja Towiańskiego, jednak współpraca nie trwała długo, ponieważ członkowie mieli różne poglądy, a także z uwagi na dominującą pozycję Mickiewicza w Kole. Założenie genezyjskiego mesjanizmu stanowiło przekonanie, ze duchy królewskie formujące naród polski przeszły przez największą ilość wcieleń, dlatego Polacy są najdoskonalszym wcieleniem narodu. Polska jest na pierwszym miejscu w hierarchii państw, na czele ludzkości. Treścią idei stało się wtedy oczekiwanie na Mesjasza, Polska stanąć miała na czele społeczeństwa. Poeta umierał głęboko przekonany, iż naród polski powinien przyjąć system przez niego głoszony, a gdy to zrobi stanie się narodem wybranym.
Cała twórczość Juliusza Słowackiego jest bardzo silnie związana z życiem i historią narodu. W swoich dziełach poeta ukazuje nasz kraj w różnych momentach, w chwilach klęski i zwycięstwa, triumfu i zagłady.