1. Formy muzyczne wykonywane w baroku: Koncert solowy - określenie „koncert” wywodzi się z łacińskiego czasownika „concertare” co oznacza spierać się, walczyć. W początkowym okresie swojego rozwoju koncert instrumentalny nie wykazywał istotnych różnic w stosunku do sonaty. Istniały dwa rodzaje koncertów: concerto da chiesa i concerto da camera. Concerto grosso to typ koncertu barokowego przeznaczonego na grupę instrumentów solowych (zwaną concertino lub principale) i orkiestrę (zwaną tutti, concerto, concerto grosso). Suita barokowa (z francuskiego suite – następstwo) to forma cykliczna złożona z kilku, czasem kilkunastu części o charakterze tanecznym, utrzymanych w tej samej tonacji, z ewentualną zmianą trybu. Za wstępne formy suity uważa się zestawienia dwóch tańców skontrastowanych metrorytmicznie i agogicznie. Podstawowymi tańcami suity są: allemande, courante, sarabanda, gigue. Fuga – forma polifoniczna, oparta na imitacji ścisłej. Temat, czyli zasadnicza melodia, przechodzi z jednego do drugiego głosu (w utworze muszą być co najmniej dwa głosy). Kanon – forma polifoniczna, oparta na imitacji ścisłej. Cechą jest naśladowanie z opóźnieniem melodii jednego głosu przez głosy inne. Kantata (wł. cantare = śpiewać) to wieloczęściowy, niesceniczny utwór wokalny, złożony z arii, recytatywów, duetów, ansambli, chórów i części instrumentalnych. Od opery i oratorium różni się mniejszymi rozmiarami i większą różnorodnością tekstów, na które składają się utwory liryczne, epickie, dramatyczne, mitologiczne, religijne. Oratorium to forma muzyki dramatycznej, związana na ogół z tekstem o tematyce religijnej, bez akcji scenicznej, wykonywana w kościele lub sali koncertowej bez dekoracji i charakteryzacji wykonawców. Opiera się na współdziałaniu partii wokalnych (solowych i chóralnych) i instrumentalnych. Pasja to utwór muzyczny, którego podstawę stanowi opis męki Chrystusa według tekstu jednej z czterech Ewangelii. Pasja powstała w XII wieku i polegała na muzycznej recytacji tekstu podzielonego na trzy partie: partię Chrystusa, narratora (Ewangelisty) i tłumu. Msza to utwór cykliczny, składający się zasadniczo z sześciu części: Kyrie, Gloria, Credo, Sanctus, Benedictus i Agnus Dei. Nazwy te wywodzą się od początkowych słów tekstu liturgicznego w języku łacińskim. Msza była przewidziana do wykonania najczęściej przez solistów, chór i orkiestrę. 2. Styl homofoniczny oparty jest na fakturze homofonicznej polegającej na dominacji jednej linii melodycznej w stosunku do akompaniamentu harmonicznego występującego w postaci akordów lub figuracji. 3. Fuga ( łac. – ucieczka ) to forma polifoniczna, imitacyjna, oparta na ewolucyjnej zasadzie kształtowania. Podstawą fugi jest jednogłosowy temat.Fugę można podzielić na przeprowadzenia.W pierwszym przeprowadzeniu temat pojawia się w dowolnym głosie w tonacji zasadniczej, po czym ulega imitacji, to znaczy jest powtarzany kolejno we wszystkich głosach. Głosy towarzyszące pokazom tematu nazywamy kontrapunktem. Następny fragment utworu, w którym nie stwierdza się istnienia tematu w żadnym głosie, nazywamy łącznikiem. Głównym zadaniem łącznika jest modulacja ( przejście do innej tonacji ). Fugi mogą mieć różną budowę ( różna liczba przeprowadzeń i łączników ), jednak zawsze kończą się w tonacji zasadniczej. Może mieć dwa lub trzy tematy. Tekst jest moim opracowaniem, nie jest kopią. Pozdrawiam.
