1. Lutnik to budowniczy instrumentów strunowych z gryfem, np. skrzypiec, altówek, wiolonczel i kontrabasów oraz instrumentów historycznych: lutni, amorków, gamb, wiol. Lutnik przygotowuje formę, w których kształtuje boki instrumentu, a nstępnie obie płyty instrumentu. Wygładzona powierzchnia ułatwia lakierowanie. Płytę górną podtrzymuje belka przyklejona od wewnątrz. Po drugiej stronie wewnątrz instrumentu montuje się duszę, czyli patyczek, po którym drgania z górnej płyty przechodzą na dolną i odwrotnie. Duszy się nie wkleja, tylko wkłada, od niej zależy barwa instrumentu. 2. Jakość instrumentu zależy od surowca – drewna, rodzajów materiałów wykończeniowych np. lakierów oraz dokładności wykonania rozmaitych szczegółów, indywidualnego smaku artystycznego, intuicji i wyczucia budowniczego. 3. W XVI wieku powstały we Włoszech ośrodki lutnicze, które skupiały warsztaty działające pod kierunkiem wybitnych mistrzów. Wiedza na temat tajników sztuki lutniczej przekazywana była z pokolenia na pokolenie, dlatego w XVII wieku działały całe rody lutników, których osiągnięcia stanowiły niedościgniony wzór dla przyszłych przedstawicieli tego zawodu. Ważnymi ośrodkami lutniczymi we Włoszech były: - Cremona (tzw. kremońska szkoła lutnicza), warsztaty: m.in. rodzin Amatich i Guarnerich, G. Guadagnini, A. Stradivari. - szkoła bresciańska (m.in. Giovanni Paolo Maggini), - wenecka (m.in. Francesco Gobetti, Domenico Montagnana). W Polsce zasłynęła m.in. rodzina Grobliczów w Krakowie (XVI-XVII w.), rodzina Dankwartów w Wilnie. Obecnie polskie lutnictwo mistrzowskie jest zawodem rzadko wykonywanym, ze względu na tanią produkcję fabryczną, z której korzystają najczęściej amatorzy i początkujący muzycy. Tekst jest moim opracowaniem, nie jest kopią z netu. Pozdrawiam.
