Pole obrazowe ma kształt prostokąta pionowego. Kompozycja jest wielopostaciowa, jednak na obrazie wyodrębniona jest postać baletnicy, pozostałe postaci są ukryte w głębi sceny. Jednym z częstych zabiegów stosowanych przez impresjonistów było nietypowe „kadrowanie” malowanej sceny. Obraz nie sprawiał wrażenia starannie przemyślanej kompozycji, ale sceny uchwyconej „przypadkiem”, jak na fotografii. Potęgowało to „wrażeniowość” malarstwa impresjonistycznego. Stąd nietypowa perspektywa ujęcia tancerki u Degasa i jej umiejscowienie nie w centrum, a z boku płótna. Na planie pierwszym widzimy primabalerinę, w głębi, na planie drugim widnieją inne tancerki pozostające nieco w ukryciu. Kompozycja obrazu jest dość nietypowa, jej główny element (primabalerina) jest przesunięty ku prawej krawędzi dzieła. Kolejnym „chwytem” impresjonistów, nie do pomyślenia w malarstwie klasycznym, było ukazywanie postaci w sposób fragmentaryczny. Tutaj inne tancerki oraz mężczyzna w wieczorowym stroju obserwują primabalerinę zza kulis teatralnych. A perspektywa ujęcia sprawia, że są on pozbawieni głów. Kompozycja jest dynamiczna, oparta na diagonalach i łukach, mimo to spokojna, harmonijna i zrównoważona. Możemy tutaj zaobserwować ruch prowadzony od prawej do lewej, co sugerują ruchy i dynamika głównej postaci-baletnicy. Obraz cechuje asymetria; primabalerina widnieje w prawym dolnym rogu, w lewym górnym rogu dostrzegamy inne postaci, reszta obrazu to scena i horyzont. Centrum kompozycji stanowi baletnica, lecz nie znajduje się ona na środku obrazu. Tłem kompozycji jest kurtyna i scena, na której występuje bohaterka. W prawym górnym rogu widzimy skrawek horyzontu, który jest podwyższony. Obraz ten cechuje delikatny modelunek światłocieniowy, w dodatku o zatartych granicach. Światło jest rozproszone, mimo to najjaśniejszym elementem jest tańcząca primabalerina. Postaci zatracają swoją nienaruszalną, zamkniętą rysunkiem formę. Malowane szybkimi pociągnięciami pędzla, raczej sygnalizują jakiś kształt, nie dopowiadając go. Kolor lokalny nie ma tu racji bytu. Spódnica tancerki jest różowawa, tam gdzie światło pada mocniej – biała, a w miejscu zetknięcia z tłem, w którym się nieco rozmywa – szarozielona. Kolorystyka dzieła jest stonowana, o ciepłej tonacji. Dominującymi barwami są odcienie brązu, beżu, ciemnej zieleni oraz bieli. Główna postać obrazu jest zaakcentowana poprzez jasne barwy karnacji oraz stroju z drobnymi elementami o mocniejszej barwie, jak czerwone kwiaty. Obraz przedstawia pogodny nastrój. myślę ze to wystarczy
