Imię pochodzenia hebrajskiego (hebr. hanna —łaska). Swą popularność zawdzięcza św. Annie —matce NMP. W Polsce zaczęło występować bardzo wcześnie, najpierw w rodzinie książąt śląskich. Zadomowiło się w postaci Anna i Hanna. Wcześnie też powstały zdrobnienia tego imienia: Anka, Hanka, Hanka, Anula, Hanula, Hanulka, Anusza, Annusza, Hannusza. W XVIII wieku powstają nowe: Ania, Aneńka, Hania, Haneńka. Jako forma oficjalna jednak pozostała Anna, lecz żywymi do dziś pozostały zdrobnienia Hanka, Hania, Hanusia, wywodzące się od formy Hanna. Przybliżymy dwie postacie, które cieszyły się największym kultem: Anna, matka Najświętszej Marii Panny oraz Anna Maria Taigi. ANNA, MATKA NAJŚWIĘTSZEJ MARII PANNY Ewangelie nie przekazały nam niczego o jej postaci, nawet jej imienia. Legendy powiadają nam „dużo szczegółów o Joachimie i Annie, o ich cnotach i modlitwie, o ich tęsknocie za dzieckiem, które ślubują poświęcić na służbę Świątyni, o zapowiedzi anielskiej i o narodzeniu Maryi”. Spora ich ilość jest fałszywa, ale zaprzeczyć im zupełnie jest dużym zuchwalstwem, trudno jest jednak rozdzielić od siebie rysy historyczne od dodatków legendarnych. Przekonanie, że Joachim i Anna już w podeszłym wieku wyjednali sobie gorącą modlitwą przyjście na świat „błogosławionego dziecięcia”, krystalizowało się szybko w całym Kościele i kształtował się kult dla matki NMP. Ślady tego kultu zauważa się bardzo wcześnie. Już w VI stuleciu Konstantynopol miał kościół pod wezwaniem św. Anny. Inny istniał w Jerozolimie w miejscu jej rzekomego grobu. Powstają nowe legendy. Jedna z nich głosi nawet, że ciało św. Anny złożone w jej domu w Jerozolimie przeniesione zostało w w. VIII do Konstantynopola, inna utrzymuje, że przeniesiono je do Apt w Prowansji. Jeszcze inna przypisuje Annie trzykrotne kolejne i dzietne małżeństwa.
