Mąż - Hrabia Henryk Mąż jest romantycznym poetą, który żyje w świecie własnych marzeń i wyobraźni (dumny, piękny egoista). Tworzy ten świat, traktuje go jak rzecz realną i idealną, najważniejszą na świecie, ważniejszą od realizmu życia codziennego i obowiązków rodzinnych. Tylko w scenach z Orciem wydobywa się z niego głos cierpiącego człowieka, w pozostałych jest to głos cierpiącego poety. Jest wyobraźnią bez serca, pełen pychy i poetyzowania życia. Układanie dramatu z własnych i cudzych cierpień prowadzi go do konfliktu z rzeczywistością, przeżywa dramatyczne rozterki. Henryk zostaje wodzem i władcą, walczy w obronie starych ideałów, po metamorfozie walczy o interesy swojej klasy społecznej, a nie o wolność ojczyzny. Walczy do końca, zachowuje godność w obliczu klęski, popełnia samobójstwo, przeklina poezję, dostrzegając w niej źródło nieszczęść swoich bliskich oraz przyczynę własnej klęski. Przeklina uleganie złudnym ideałom romantycznym - miłości i sławy. Hrabia Henryk jest postacią szczególnie uderzającą, jako bohater romantyczny nie może przystosować się do świata, do jego praw, ideałów, hierarchii wartości. Próbuje znaleźć dl siebie jakiś miejsce: w krainie poezji, w rodzinie, w życiu publicznym. Nie umie znaleźć wspólnego języka ani ze światem "starym", ani z "nowym". Czuje obrzydzenie do cnót i grzechów arystokracji, jak i do demokracji.
