Sowieckie łagry byly przumusowymi obozami pracy w ktoych ludzie do ostatnich sil musieli ciezko pracowac. Wycieczenie i glodni pracowali przy wyrabie lasu lub pelnili funkcje tragarzy. Obozy stanowily rozbudowany system obejmujacy praktycznie caly teren Zwiazku Radzieckiego. Z kilkudziesieciu tysiecy wiezniow osadzonych w wiezieniach tylko nieliczni doczekali sie wolnosci.Warunki życia były bardzo ciężkie. Więźniowie mieszkali stłoczeni w barakach, gdzie spali na zawszonych pryczach, byli zagłodzeni, wychudzeni, a ich ubranie nie chroniło przed mrozem.W obozach sowieckich przymusowa praca była jedną z form torturowania więźniów i odczłowieczania ich. Socjalistycznej państwo radzieckie używało ludzi jako narzędzi pracy. Nadludzka praca wyniszczała ich organizmy i uniemożliwiała myślenie o buncie czy wolności. Najbardziej dotkliwym aspektem życia obozowego był głód i to zarówno ten wynikający z braku pożywienia jak i głód seksualny.Niemożność zaspokojenia głodu seksualnego sprawiała, że jakiekolwiek formy życia erotycznego w obozie przybierały postać brutalnych, wynaturzonych aktów. Ofiarami mężczyzn padały więźniarki, które raz wykorzystane seksualnie staczały się na dno upodlenia.Wyczerpani ciężką pracą, zagłodzeni więźniowie bardzo często zapadali na choroby.Leczenie więźniów polegało na zapewnieniu im chwili odpoczynku, w trakcie którego powinni byli jak najszybciej nabrać sił do pracy. Starych, nieuleczalnie chorych kierowano do „trupiarni”, baraku dla zwolnionych od pracy, gdzie praktycznie oczekiwali już tylko śmierci.Całe życie więźniów w obozie było drogą do śmierci. Śmierć była wszechobecna, jedni odczuwali przed nią dojmujący strach, inni wyczekiwali jej z nadzieją, jako kresu cierpienia i wybawienia.Żyjąc w ten sposób w nieludzkich warunkach więźniowie nie przestawali tęsknić do normalności i wolności. Żyli pełni nadziei na to że kiedyś wyjda na wolnosc i spotkaja sie z swoja rodzina.
