Droga Anito! Na wstępie mojego listu, chcę Cię serdecznie uściskać. Pisze do ciebie, bo chcę ci przybliżyć legendę regionu mojej babci. Więc dowiesz się więcej o miejscowości, w której ona mieszka. Tam gdzie wieprz powoli płynie, ziemia ta z legendy słynie. Były to odległe czasy wkoło Łęcznej rosły lasy, nieprzebyte gęste knieje, gdzie się z ludzi strzyga śmieje. Wilków było tam tak wiele, że do zagród - coraz śmielej ! Podchodziły całe stada, padł na ludzi starch nielada. Wystawiono nocne straże, aby gdy się tylko wilk pokaże zagród swoich przed nim bronić wszelkiego bydła, świn i krowy. Ludzie mieli dość już życia w strachu postanowili użyć ostatecznej broni. Mężczyźni z pochadniami w ręce zaczęli wyganiać z lasu zwierzęta. Wtem wybiegł mały dziczek, wystraszony i nie miał się gdzie podziać. Dzieci szybko go zauważyły i wzięły pod swoją opiękę. Pewnego dnia w zagrodzie, w której miszkał dzik wybuchł pożar. Dzięki temu, ze zaczął głośno kwiczeć miasto zostało uratowane. Na cześć dzielnego dzika zajmuje on honorowe miejsce w herbie Łęcznej. Mam nadzieję, że podobała Ci się legenda, jeśli chcesz wiedzieć coś więcej napisz, chętnie ci jeszcze poopowiadam o mieście, w którym mieszka moja babcia. Serdecznie Pozdrawiam - Edyta ;)) Heh napisałam ci legendę o moim mieście. ;pp
